Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Τι έγινε στ’ αλήθεια με το ορόσημο του Δεκέμβρη;


Τι έγινε στ’ αλήθεια με το ορόσημο του Δεκέμβρη;

Δεν ξέρω πώς μπορεί να επιβιώσει ένας λαός που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στην κομματική ηγεσία του τόπου του.
Αναφέρομαι σε όλους ανεξαίρετα τους κομματικούς ηγέτες και τον πρόεδρο ξεχωριστά που σε αυτή τη κρισιμότατη φάση για το κυπριακό πρόβλημα φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Ενώ τα ΜΜΕ ασχολούνται με τη σωρό του Τάσσου, κανείς δεν απαίτησε και δεν είπε την αλήθεια για το τι έγινε επιτέλους με την αξιολόγηση της Τουρκίας στην Ευρώπη. Ήταν ή δεν ήταν ορόσημο ο Δεκέμβρης όπως μας έλεγαν τόσους μήνες ; Πέρασε ή δεν πέρασε αλώβητη η Τουρκία όπως διατυμπάνιζαν μήνες πριν, αναφερόμενοι σε αυστηρή αξιολόγηση της σε περίπτωση που δεν εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις της; Τις δυσκολίες για να επιβληθούν κυρώσεις τις ξέραμε .Τι κάναμε γι αυτό, θέλουμε να μας πουν όλοι. Ποια ήταν η προετοιμασία που έγινε σε αυτήν τη σοβαρή, για το κυπριακό πρόβλημα, αξιολόγηση; Ποια ήταν η στρατηγική που ακολουθήθηκε και ποιοι στόχοι επιτεύχθηκαν απ’ αυτούς που θέσαμε; Αυτή ήταν μια μάχη που έπρεπε να δώσουν ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε επιμέρους διαφορές τους. Τι έκαναν ; Κανείς δεν ξέρει. Δεν ακούσαμε όμως να συστήνεται ομάδα εργασίας επιστημόνων ή ειδικών για το Δεκέμβριο για να χαράξει μια στρατηγική ή μια πορεία και μεθόδευση των στόχων μας .
Δεν ακούσαμε να οργανώνεται μια διπλωματική εκστρατεία για να κερδίσουμε ότι καλύτερο μπορούσαμε από αυτήν την αξιολόγηση. Αντίθετα η Τουρκική κυβέρνηση οργάνωσε από τον Οκτώβρη ευρεία σύσκεψη με τη συμμετοχή 40 πρέσβεων από τα πιο σημαντικά πόστα του εξωτερικού. Από την πλευρά μας δεν είδαμε οποιεσδήποτε ενέργειες που να φανερώνουν ότι η πλευρά μας είχε ένα στόχο και ένα συγκροτημένο σχέδιο με εναλλακτικά σενάρια. Δεν καταλάβαμε ποια ήταν εν τέλει η απόφαση του εθνικού συμβουλίου πάνω στην οποία έπρεπε να βασιστεί μια κοινή επιτέλους στρατηγική. Μήπως λοιπόν όλα αυτά που έλεγαν κάποιοι πριν την αξιολόγηση της Τουρκίας ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση; Ή μήπως δεν εργάστηκε καθόλου ο μηχανισμός του υπ. Εξωτερικών της Κύπρου θεωρώντας ότι η υποχωρητική στάση μας θα συνέβαλλε περισσότερο στην επίλυση του κυπριακού; Ακούμε τις εκ των υστέρων αντιπαραθέσεις και διερωτούμαστε τι πραγματικά συνέβηκε ή ποιος κοροιδεύει ποιον; Ο υπ. Εξωτερικών ακύρωσε τη δημοσιογραφική διάσκεψη στην οποία θα ενημέρωνε τους δημοσιογράφους για την απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, επικαλούμενος την ταραχή του λαού εξαιτίας της εξαφάνισης της σωρού του Τάσου…
Μα είμαστε σοβαροί; Ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος θα γινόταν έξω φρενών που χρησιμοποιήθηκε για να μην γίνει ενημέρωση του κόσμου για το τι έγινε πραγματικά στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Γιατί αφήνεται ο λαός απληροφόρητος ή μόνο με τις καθησυχαστικές σύντομες δηλώσεις του υπ. Εξωτερικών ότι ‘’πετύχαμε τους στόχους μας’’ . Ποιους στόχους πετύχαμε ; Γιατί δεν εξηγούν στον κόσμο; Διότι διαβάζοντας αναλύσεις έγκριτων και σοβαρών δημοσιογράφων για το κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά θέματα αρχίζεις πραγματικά και ανησυχείς σε περίπτωση που ευσταθούν έστω και κατ’ ελάχιστο αυτές οι εκτιμήσεις.
Η Κύρα Αδάμ γνωστή δημοσιογράφος της αθηναϊκής ελευθεροτυπίας έγραψε τα εξής αναφερόμενη στο συγχχωροχάρτι που πήρε η Τουρκία για τη στάση της απέναντι στην Κύπρο : ‘’Το συγχωροχάρτι αυτό έδωσαν από κοινού στην Τουρκία η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση, οι οποίες με μια πρωτοφανή κίνηση στα χρονικά των κρατών-μελών αποδέχθηκαν να κλείσει θέμα ύψιστου εθνικού συμφέροντός τους στο κατώτερο επίπεδο του Συμβουλίου υπουργών Εξωτερικών, ώστε να μην έρθει στο Συμβούλιο Κορυφής της Πέμπτης και γίνει αντικείμενο συζήτησης σε επίπεδο αρχηγών κρατών-μελών της Ε.Ε. Με βάση τη συμφωνία που επετεύχθη στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών, οι 27 απελευθέρωσαν την Τουρκία από τη δεσμευτική υποχρέωση που οι ίδιοι οι εταίροι τής είχαν επιβάλει το 2005 και το 2007. Δηλαδή να εφαρμόσει το Πρόσθετο Πρωτόκολλο στην περίπτωση της Κύπρου ανοίγοντας τα τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια στην Κύπρο και επιπροσθέτως να έχει προχωρήσει σε εξομάλυνση των σχέσεών της με την Κύπρο, ειδάλλως σ' αυτό το Συμβούλιο Κορυφής θα επανεξεταζόταν η συνολική πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. Η μονομερής -προφορική- δήλωση της κυπριακής κυβέρνησης ότι κρατά το δικαίωμα να μπλοκάρει στο μέλλον άλλα διαπραγματευτικά κεφάλαια δημιουργεί ασάφεια στο αν η πράξη αυτή θα γίνεται με αυστηρά πολιτικά κριτήρια ή με βάση τη συμπεριφορά της Άγκυρας απέναντι στο τρέχον κοινοτικό κεκτημένο. Το σημείο αυτό είναι μεγάλης σημασίας για το ουσιαστικό πολιτικό όπλο της Κύπρου που τελικά είναι μόνον το κεφάλαιο της ενέργειας Ε.Ε. - Τουρκίας.΄΄
Η Κύρα Αδάμ θεωρεί επίσης ότι ‘’Η Λευκωσία και ο πρόεδρος Χριστόφιας έχουν πλέον ελάχιστα ουσιαστικά μέσα πίεσης για την αντιμετώπιση της Άγκυρας σε μια διαφαινόμενη λύση του Κυπριακού, η οποία πλέον δεν φαίνεται να υπερβεί την προσεχή άνοιξη ’’. Ισχύουν όλα αυτά που γράφει η δημοσιογράφος; Ισχύει αυτό που είπε ο Αβέρωφ Νεοφύτου ότι ο Μάρκος Κυπριανού θα μείνει στην Ιστορία ως ο υπ. Εξωτερικών που έκαψε το Ευρωπαϊκό χαρτί της Κύπρου; Ο λαός επένδυσε στην ένταξη του στην ΕΕ και πιστεύει ότι μπορεί να διεκδικήσει σε κάποιο βαθμό τα δίκαια του από την ΕΕ. Είναι αυταπάτη αυτή η πεποίθηση; Ή μήπως μπορούμε να διεκδικήσουμε , αλλά είμαστε ανίκανοι να το πράξουμε με επιτυχία;

Και το τελευταίο και πιο σημαντικό, αν η Τουρκία σκληρύνει τη στάση της μετά το συγχωροχάρτι που πήρε και δεν φτάσουμε σε λύση του κυπριακού την ερχόμενη άνοιξη ή το καλοκαίρι πράγμα πού όλοι απευχόμαστε, δεν θα έχουμε χάσει το μοναδικό μοχλό που είχε όντως η Κύπρος, για να πιέσει για τη λύση του Κυπριακού; Πώς θα κοιτάξουν στα μάτια αυτό το λαό οι κομματικοί μας ταγοί; Θα δείχνουν πάλι ο ένας τον άλλο; Νομίζω πως η αυλαία θα πέσει για όλους και ότι κανένας δεν θα σωθεί σε περίπτωση που διαφανεί η ανεπάρκεια της στρατηγικής τους.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος

Σημ.: Μόλις διάβασα και το χθεσινό άρθρο της ευρωβουλευτού κ. Ε. Θεοχάρους στο οποίο επισημαίνει ότι ‘’από καιρό είχαμε προειδοποιήσει ότι το κλίμα στην ΕΕ ήταν αρνητικό, επειδή αλώνιζε η τουρκική προπαγάνδα, η οποία ισχυριζόταν και έπειθε, με την αμήχανη συνενοχή της Κυπριακής Κυβέρνησης, ότι βρισκόμαστε κοντά σε λύση. Η Κυβέρνηση διά της ανοχής της αποδεχόταν σιωπηρώς την εμπέδωση των τουρκικών θέσεων. Γενικώς ήταν παραδομένη και εξαρχής ηττημένη.’’ Και συνεχίζει : ‘’Υπήρξε μια άνευ προηγουμένου κοροϊδία και εμπαιγμός του λαού. Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου επιτρέπουν στην Τουρκία να προχωρεί αλώβητη στην ΕΕ και ακάθεκτη για διχοτομική λύση στο Κυπριακό.’’ Αν έγιναν όλα αυτά, προκύπτουν ευθύνες για όλους ανεξαίρετα τους κομματικούς ηγέτες αυτού του τόπου.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009














Για τον Τεύκρο, τον στρατιώτη που μας πυροβόλησε όλους…


Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά τι είναι ο στρατός και γιατί πρέπει να λειτουργεί με τον αναχρονιστικό τρόπο που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Το γυναικείο μου μυαλό δεν μπορεί να αντιληφθεί, γιατί ενώ παιδευόμαστε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης να δημιουργήσουμε ελεύθερες, δημοκρατικές και σκεπτόμενες προσωπικότητες, στα 18 τους χρόνια τους λέμε να εγκαταλείψουν τον ορθολογισμό, και να ζήσουν στον παραλογισμό μιας υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας που όλη η λειτουργία της κάθε άλλο παρά στη δημοκρατία και την ελευθερία στηρίζεται. Μέσα σε μια κοινωνία όπου έχει θεοποιήσει τα υλικά αγαθά και το χρήμα, γονείς και δάσκαλοι προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας κάποιες άλλες αξίες, την αξιοπρέπεια, τον αλληλοσεβασμό, την αλληλεγγύη, την ευγένεια, το αίσθημα της δικαιοσύνης. Γιατί με δύο χρόνια στρατού, χαλούμε ότι κτίσαμε με κόπο για 18 χρόνια; Γιατί αυτά τα παιδιά στα 18 τους χρόνια τα πετάμε στον Καιάδα του στρατού όπου για να επιβιώσουν πρέπει να έχουν συμπεριφορά αγέλης, αντί σκεπτόμενης προσωπικότητας; Γιατί στο στρατό πρέπει να αποβάλουν ότι έμαθαν μέχρι τώρα και θα πρέπει να υποστούν εξευτελιστικές ή παράλογες συμπεριφορές ; Γιατί θέτουμε σε κίνδυνο αυτά τα παιδιά;

Παλιά λέγανε να πάνε τα αγόρια στο στρατό για να γίνουν άντρες…ή για να γίνουν άνθρωποι. Δεν κατάλαβα ποτέ τον αντρισμό και τον ανθρωπισμό που καλλιεργείται στο στρατό. Σήμερα πολλοί νέοι παραδέχονται ότι βγήκαν χειρότεροι άνθρωποι από το στρατό. Ακούς κουβέντες σεξιστικές ή συμπεριφορές από 19χρονους έναντι γυναικών και διερωτάσαι τι είδους άντρες βγάζουμε από το στρατό. Τι τους μαθαίνει λοιπόν o στρατός και τι ανθρώπους βγάζει; Γιατί πρέπει να μάθουν τον εξευτελισμό και την ταπείνωση από μια αλαζονική, για να μην πω διεστραμμένη, συμπεριφορά κάποιων ανωτέρων; Ο στρατός έγινε αιτία για να ζήσουν στο πετσί τους τον παραλογισμό της υποτιθέμενης πειθαρχίας. Ποια πειθαρχία επιτυγχάνεις σήμερα βάζοντας σε ένα νέο πέντε μέρες φυλακή, επειδή ήταν ακούρευτος ή επειδή τα πράγματα του δεν ήταν στην εντέλεια συγυρισμένα;
Ο στρατός σήμερα ως θεσμός αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Αρνείται να ασχοληθεί με το κυριότερο πρόβλημα του, την ανάγκη ανανέωσης και εκσυγχρονισμού του σε μια νέα εντελώς βάση. Πώς είναι δυνατόν μαθητές να εισηγούνται τρόπους αποφυγής της φυγοστρατίας και αρμόδιοι βουλευτές, υπουργοί να καμώνονται πως δεν βλέπουν το πρόβλημα; Είναι απίστευτο πως ενώ ως κοινωνία όλοι βλέπουμε τη δυσλειτουργία, τη φθορά, τη μη ανταπόκριση του θεσμού στις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις, επιμένουμε να συντηρούμε το θεσμό με ναφθαλίνη. Στηρίζουμε ένα θεσμό που του λείπει το πιο σημαντικό, το νόημα, ο σκοπός του, ο στόχος του. Μην μας πουν για την άμυνα της πατρίδας. Άμυνα δεν κάνεις με το να φθείρεις τους νέους σου για δύο χρόνια σε μια βαρεμάρα που λέγεται στρατός. Με όποιο στρατιώτη μιλήσεις θα σου πει ότι μετά από μια ολιγόμηνη εκπαίδευση, ο στρατός είναι μια απέραντη ανία χωρίς νόημα και σκοπό, ένα απέραντο χάσιμο χρόνου.

Είναι κοινό μυστικό επίσης πώς ο στρατός είναι ένας χώρος όπου οι 18ρηδες πλησιάζουν επικίνδυνα τα ναρκωτικά. Αν μιλήσεις με νέους θα σου πουν καθαρά για την έκταση του σοβαρού αυτού προβλήματος. Γιατί λοιπόν ένας γονιός να μην θελήσει να κάνει φυγόστρατο το γιό του από ένα τέτοιο στρατό;

Πραγματικά παραπέμπω τους αρμοδίους στο άρθρο και στις εισηγήσεις των μαθητών της Δασούπολης στην εφημερίδα τους Δασουπολίτης μετά που μίλησαν με φυγόστρατους. Η μείωση της θητείας, θα μειώσει και τη φυγοστρατία, αναφέρουν στο άρθρο τους οι μαθητές. Και δεν καταλαβαίνω γιατί ως κοινωνία δεν συζητάμε αυτή την άμεση ανάγκη για μείωση και εκσυγχρονισμό της στρατιωτικής θητείας. Δεν μπορώ να καταλάβω πως επί μιας αριστερής κυβέρνησης επιτρέπονται αυτές οι συμπεριφορές σε στρατονόμους όπως αυτές που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Πώς επιτρέπεται εν έτει 2009 παλιοί στρατονόμοι να κτυπούν νεοσύλλεκτους στρατονόμους για να τους εκπαιδεύσουν και αυτούς να δέρνουν ή να βγάζουν απωθημένα στους στρατιώτες;

Φυσικά κάποιοι ίσως να διερωτώνται, γιατί γράφονται αυτά, όταν πολλοί θεωρούν ότι ο στρατός είναι πια μια προσκοπική κατασκήνωση σε σχέση με αυτό που ήταν προηγουμένως πριν δέκα ή 20 χρόνια.

Αυτά, κυρίες και κύριοι, γράφονται για τον Τεύκρο, τον 17χρονο στρατιώτη που αυτοπυροβολήθηκε χαράματα στη σκοπιά του στις 9 Οκτωβρίου και ο στρατός ακόμα να δώσει εξηγήσεις, γιατί ένα παιδί με όνειρα για το μέλλον, γιατί ένα παιδί που μπήκε με κέφι και όρεξη στο στρατό για να υπηρετήσει και όχι να λουφάρει, γιατί πυροβόλησε εναντίον του εαυτού του; Τι συνέβηκε μέσα στο στρατόπεδο του στη Λάρνακα για να τον οδηγήσει σε μια τέτοια πράξη που μας πυροβολεί όλους για την αδιαφορία μας, για τη συνέχιση της πεζής καθημερινότητας μας, για την εθελοτυφλία μας για θεσμούς που σκοτώνουν ή καταστρέφουν παιδιά που θα ήταν αύριο καμάρι και ελπίδα αυτής της κοινωνίας; Γράφονται επίσης για τους γονείς του Τεύκρου που ως εκπαιδευτικοί και πολίτες προσέφεραν πολλά σε αυτή την κοινωνία με την συμμετοχή τους στα κοινά, αλλά και ως γονείς με τα πολύ ξεχωριστά σε ήθος και προσωπικότητα παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν παρά το κτύπημα που δέχτηκαν. Αξίζουν λοιπόν μιας καλύτερης μεταχείρισης από μια γραφειοκρατία που αναβάλλει συνεχώς την προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις στο ερώτημα που τους ταλαιπωρεί και τους βασανίζει.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος