Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Όχι στο διαγούμισμα του Ακάμα…



Όσοι αφελώς είχαμε πιστέψει ότι η οικονομική κρίση θα  έκανε τα κόμματα και τους πολιτικούς να κοιτάζουν περισσότερο το κοινό συμφέρον από το κομματικό και ότι επιτέλους θα σταματούσε αυτή η εικόνα του κράτους – λάφυρου στους υποστηρικτές και ψηφοφόρους ,  απογοητευόμαστε οικτρά καθημερινά. Το κράτος δεν έχει να μοιράσει τώρα κυβερνητικές θέσεις,  αλλά μπορεί να μοιράσει  άλλου είδους ανταλλάγματα στους κομματικούς φίλους του.  Και ενώ εσύ περιμένεις ότι , δεν είναι δυνατόν , θα υπάρξει κάποια πρόοδος,  κάποια σκεπτόμενα μέλη του κόμματος  θα πρέπει να υπάρχουν για να απομακρύνουν το κόμμα από αυτές τις λογικές και να το οδηγήσουν στην πρόοδο, βλέπεις  με άλλους περίτεχνα  καλυμμένους τρόπους να συνεχίζεται το διαγούμισμα και η λεηλασία.


Ναι, τώρα το λένε τολμηρές και ρηξικέλευθες πολιτικές για την ανάπτυξη , τώρα υπάρχει το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης , και εκεί που περιμέναμε να προχωρήσει το διαχεριστικό σχέδιο για τον Ακάμα,  σκάει σαν βόμβα η διυπουργική επιτροπή που θα αποφασίσει για την τύχη του.  Όλες οι προσπάθειες των τελευταίων 30 χρόνων  εγκαταλείπονται και εν μια νυχτί το κράτος θα απεμπολίσει αυτό που με νύχια και με δόντια κρατήθηκε μακριά από καταστροφικές αναπτύξεις για να ικανοποιήσει ενόψει βουλευτικών εκλογών τους ψηφοφόρους του, τους κομματικούς φίλους του ή μυστικές και φανερές προεκλογικές υποσχέσεις.  Ναι,  δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για να λυθούν τα προβλήματα με τις περιουσίες ιδιωτών, αλλά αν υπήρχε η πολιτική βούληση και προπάντων  η γνώση και το όραμα για μια διαφορετική ανάπτυξη στην περιοχή που θα γινόταν άλλος πόλος έλξης για άλλου είδους τουρισμό, όλα θα ήταν απλά και εύκολα.  Αν όλοι αντιλαμβάνονταν ότι ο Ακάμας είναι η μόνη φυσική περιοχή που έμεινε σε όλη την ελεύθερη Κύπρο και έχουμε χρέος προς τις επόμενες γενιές να την κρατήσουμε. Αν όλοι κατανοούσαν ότι πρόκειται για   μια περιοχή εξαιρετικού κάλλους που ανήκει   σε όλους μας και στα παιδιά των παιδιών μας  για  να μπορέσουν να  δουν και αυτά τα  κυκλάμινα, τους  λαλέδες , τις  κόκκινες  άγριες τουλίπες του,  όλη τη φυσική χλωρίδα και πανίδα της περιοχής . 


Αυτά είναι ρομαντισμοί και ανοησίες  για  μια κυβέρνηση που πορεύεται με κοντόθωρη πολιτική,  που το μόνο που νοιάζεται είναι να ‘’φαίνεται’’ ότι κάνει προσπάθειες για ανάπτυξη και όχι πραγματική ανάπτυξη. Γιατί αν ήθελε όντως να κάνει πραγματική ανάπτυξη θα έβρισκε τρόπους να πείσει  τους ξενοδόχους στον Πρωταρά και Αγία Νάπα να κρατούν τα ξενοδοχεία τους ανοικτά όλο το χρόνο,  με τόση ηλιοφάνεια που έχουμε τώρα που ανοίγονται ευκαιρίες  με τους ρώσους τουρίστες. Δεν ενδιαφέρονται ποσώς  για αυτή την τόσο ελπιδοφόρα ευκαιρία που παρουσιάζεται.   Αντίθετα ξενοδόχοι έχουν στριμώξει όπως όπως  σε δυο τρία ξενοδοχεία τους Ρώσσους τουρίστες του Σιαρμ Ελ Σειχ   με αποτέλεσμα να φεύγουν δυσαρεστημένοι.  Κάναν  έκκληση οι δημαρχοι να ανοίξουν τα εστιατόρια και οι ταβέρνες, αλλά από τις 15 Νοεμβρίου τα πάντα έχουν κλείσει στον Πρωταρά. ‘’ Μου πρότεινε’’, έλεγε τις προάλλες μια ρεσεψιονιστ , ‘’ο μάστρος μου να εργαστώ και μετά τον Νιόβρη,  αλλά δεν μου συμφέρει . Διότι παίρνω το 75% του μισθού μου και κάθομαι και δεν πληρώνω ούτε βενζίνη για να πηγαίνω στη δουλειά’’. 


Αυτά κύριοι υπουργοί λύστε,  για να μην πληρώνουμε οι φορολογούμενοι πολίτες  τα ανεργιακά των υπαλλήλων των ξενοδόχων της Αγίας Νάπας και του Πρωταρά,  ενώ υπάρχει δυνατότητα να εργαστούν όπως φάνηκε , αλλά δεν θέλουν να το κάνουν .    Δέστε πως θα αξιοποιηθούν ολόχρονα οι τουριστικές υποδομές στον Πρωταρά και Αγία Νάπα που είναι μέχρι τον Μάρτιο νεκρές πόλεις  τώρα που ανοίγονται ευκαιρίες με τους Ρώσους τουρίστες  και μετά, αφού βάλετε το σταυρό σας, να αγγίξετε τον Ακάμα.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΚΑΛΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΜΙΛΙΟ ΧΕΙΛΑΚΗ


Ποιος κατανοεί την αλλόφρονα Ανατολή;


Σε ένα  καλόγουστο χώρο στη βιομηχανική περιοχή της  Έγκωμης, στο θέατρο’’ Εγκώμιον’’ που θυμίζει κυρίως  αθηναικούς χώρους θεάτρου,  έχω δει επιτέλους θέατρο, αν το θέατρο είναι μια  μορφή τέχνης που πρέπει να πραγματεύεται  σύγχρονα γεγονότα και να θέτει προς συζήτηση  προβληματισμούς για δράματα της  σημερινής  εποχής. Πρόκειται για την παράσταση ‘’ Μήδεια , ο σπαραγμός της Ανατολής’’  σε σκηνοθεσία της Δέσποινας Γκάτζιου  με τη Σοφία Καλλή και τον Αιμίλιο Χειλάκη .


Το έργο δίνει μια ερμηνεία για όλα αυτά που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και μας φοβίζουν και μας συγκλονίζουν, χωρίς όμως να μπορούμε να τα κατανοήσουμε. Βλέπουμε για παράδειγμα  εκείνες τις σκηνές με τους τζιχαντιστές να σπάνε τα αγάλματα της ιστορίας τους  και να καταστρέφουν τους αρχαιολογικούς τους  χώρους και δυσκολευόμαστε  να τα κατανοήσουμε. Βλέπουμε εκείνες τις τρομοκρατικές πράξεις αυτοκτονίας και μάλιστα από γυναίκες και δυσκολευόμαστε  να συλλάβουμε το νόημα  της πράξης τους.  Βλέπουμε τις βάρβαρες σφαγές Ευρωπαίων από τζιχαντιστές και εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας και την απορία μας για τις αλλόκοτες αυτές πράξεις. 

Αισθανόμαστε άραγε ως Ευρωπαίοι τις ενοχές που μας αναλογούν για το δράμα των Σύρων προσφύγων  ή των κατοίκων του Ιράκ ; Κατανοούμε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα που διακηρύτταμε ως ευρωπαικες αξίες αποδείχτηκαν πομφόλυγες για τους κατοίκους της Παλαιστίνης, της   Αιγύπτου και τη ς Λιβύης;  Κατανοούμε ότι για άλλη μια φορά στην ιστορία επεμβήκαμε και καταστρέψαμε τις χώρες τους εν ονόματι των δικών μας ‘’δημοκρατικών αξιών ‘’ και φυσικά των συμφερόντων μας; Ο Ιάσονας εκπροσωπεί στο έργο την Ευρώπη του ορθολογισμού, της φρόνησης, του ψυχρού συμφέροντος έναντι μιας αλλοφρόνου, παράλογης  Μήδειας-  Ανατολής που βρίσκεται σε απόγνωση, γιατί δεν έχει σπίτι, δεν έχει πατρίδα, και έχει προδοθεί από  αυτόν για τον οποίο ξενιτεύτηκε και τα έχει δώσει όλα.  

Πότε πραγματικά καταλάβαμε την Ανατολή εμείς οι Ευρωπαίοι; Πότε είδαμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη για το πώς συμπεριφερτήκαμε σε αυτούς τους ανθρώπους;  Η  υποκρισία μας απύθμενη, καμωνόμαστε πώς δεν κατανοούμε τις βάρβαρες απολίτιστες  ή τις αυτοκαταστροφικές πράξεις των τζιχαντιστών,  εμείς οι πολιτισμένοι καθωσπρέπει  Ευρωπαίοι, ξεχνώντας  το τι κάναμε στην Ανατολή, τις ευθύνες μας για την απόγνωση και την αυτοκαταστροφή της.  

Ναι, η Δέσποινα Γκάτζιου δίνει ερμηνείες για όλα αυτά μέσα από τον Ευριπίδη και μέσα από το βιβλίο της Αμερικανίδας δημοσιογράφου για τις Παλαιστίνιες βομβίστριες αυτοκτονίας  και μας κάνει διπλά να προβληματιστούμε για το ποιος πυροδοτεί αυτές τις πράξεις . Ναι, το έργο  μπορεί να συμβάλει στον προβληματισμό της σύγχρονης Ευρώπης που έχει προκαλέσει την μετανάστευση τόσων χιλιάδων προσφύγων και μένει ενεή και άτολμη και αναποφάσιστη ως προς το τι πρέπει να κάνει για να αντιμετωπίσει τα ανθρωπιστικά προβλήματα που δημιούργησε…

Μπράβο στους συντελεστές αυτού του έργου που με τη σύλληψη, τη σκηνοθεσία  και την ερμηνεία τους μπορούν επάξια να σταθούν δίπλα σε άλλους Ευρωπαίους καλλιτέχνες που προσπαθούν μέσα από τον πολιτισμό  να αρθρώσουν έναν άλλο λόγο από αυτόν των πολιτικών που μας ντροπιάζει…



Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος