Οι εγγραφές στην Εσπερινη Τεχνική Λευκωσιας συνεχίζονται πυρετωδώς

Οι εγγραφές στην Εσπερινη Τεχνική Λευκωσιας συνεχίζονται πυρετωδώς. Για όσους εγγραφούν φέτος στο Α' έτος η παρακολουθηση μαθημάτων θα είναι τετραήμερη ( Δευτερα- Πέμπτη ) και η φοίτηση 3 χρόνια αντί τέσσερα. Η εκπαίδευση στους κλάδους Ξενοδοχειακων, Μηχανολογίας, Ηλεκτρολογιας είναι εντελώς δωρεαν και παρέχεται αναγνωρισμενο απολυτήριο Τεχικης.

Ο κύριος Σάββας…

Ο κύριος Σάββας…

Το σπίτι ήταν γεμάτο από κόσμο χθες στην κηδεία σου, αλλά η απουσία σου αισθητή, κύριε Σάββα. Έλειπες εσύ, με το μπαστούνι σου όρθιος να μας καλωσορίσεις με τη φιλόξενη πάντα διάθεσή σου. Έλειπε το γελαστό σου πρόσωπο και το χιούμορ που δεν σε εγκατέλειπε ποτέ, οι συμφωνίες που έκανες με το Θεό να σου χαρίσει άλλα 50 χρόνια…

Έλειπες εσύ, που στεκόσουν αδιαμαρτύρητα να σε φωτογραφίζουμε ή να φωτογραφιζόμαστε μαζί σου, αγόγγυστα πάντα, χωρίς μεμψιμοιρία, με μια ευγένεια ψυχής που απουσιάζει σήμερα από καθηγητές πανεπιστημίων. Αλήθεια, πώς ένιωθες που σε βάλαμε σε αυτόν το ρόλο; Ένα ζωντανό μνημείο των εγκλωβισμένων, ένα αξιοθέατο. Τον δέχθηκες και αυτόν το ρόλο, αφού ένιωθες ότι έστω κι έτσι γινόταν γνωστό το ξεχασμένο θέμα των ελεύθερα εγκλωβισμένων Ελληνοκυπρίων, αυτών των παράξενων συμπατριωτών μας που έκαναν ατομικά αυτό που δεν κάναμε συλλογικά: Κρατήσανε τα σπίτια και τη γη τους όσο μπόρεσαν, ελπίζοντας ότι το κράτος θα τους θυμηθεί όταν έλθει η ώρα της λύσης και δεν θα ξεπουλήσει τα άγια χώματά τους…

Έζησες συνειδητά μέσα στην κατοχή, κύριε Σάββα, στις δύσκολες εποχές που δεν υπήρχε άνοιγμα των οδοφραγμάτων και έπρεπε η επιβίωση να γίνει τέχνη συνεννόησης και συνδιαλλαγής με τους νέους κατοίκους του χωριού και τις κατοχικές αστυνομίες. Και χρειάστηκε να παίξεις διάφορους ρόλους, του «κοινοτάρχη» για τους εναπομείναντες εγκλωβισμένους της Αγίας Τριάδας, του εκκλησιαστικού επιτρόπου της Αγίας Τριάδας, μιας από τις ελάχιστες εναπομείνασες λειτουργούσες εκκλησίες με καμπαναριό στα κατεχόμενα,  του διαμεσολαβητή με τα Ηνωμένα Έθνη για τα προβλήματα των εγκλωβισμένων, του «παπαρούμ», του πατέρα των Ρωμιών, όπως σε έλεγαν οι Τούρκοι, γιατί βοηθούσες, όπως μπορούσες, όλους στην Αγία Τριάδα. Και όλα αυτά  χωρίς φανφάρες και ηρωισμούς, χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς προκλήσεις, αντιμετωπίζοντας όλους τους ανθρώπους ως πλάσματα του Θεού. 

 

Ήθελες να θυμίζεις στο κράτος που σας ξέχασε πετώντας σας κάποια επιδόματα και τρόφιμα ότι είστε εκεί, ότι περιμένετε τη λύση και ότι ο χρόνος δεν πρέπει να αφήνεται να περνά… Έχουνε ημερομηνία λήξης οι εγκλωβισμένοι, το ήξερες, κύριε Σάββα, και έλεγες κάθε φορά με πόνο ότι μείνατε 75 γέροι, ύστερα 65 γέροι, και φοβόσουν αυτούς τους αριθμούς που λιγόστευαν… Περίμενες  τα τελευταία χρόνια με ανυπομονησία τη λύση που δεν ερχόταν και παρόλο που μεγάλωνες, έλπιζες ότι θα προλάβαινες να ζήσεις αυτή τη χαρά της επανένωσης και της ειρήνης. Ήρθαν όμως τα δύσκολα, το τηλεφώνημα που περίμενες για σαράντα χρόνια και σε πληροφορούσε ότι βρέθηκαν τα οστά του αγαπημένου σου γιου Γιαννάκη. Έξι μήνες μετά, ο θάνατος της αγαπημένης σου γυναίκας, της κυρίας Μαρούλας, πρότυπο αντοχής και καρτερίας.

Τώρα έχει μείνει η κόρη σου εκεί, η Τούλα Λιασή, η οποία έχει φροντίσει να κάνει το σπίτι ένα υπέροχο μνημείο, διαφυλάσσοντας όλα τα πράγματά σας με σεβασμό στην ιστορία και τον ειρηνικό αγώνα σας. Το σκουριασμένο αυτοκίνητό σου, που τοποθέτησε στη μέση της αυλής, θα μας ταξιδεύει σε σένα και σ’ όλους τους εναπομείναντες εγκλωβισμένους, φωνάζοντας πως η λύση δεν πρέπει να αργήσει άλλο, κύριε Σάββα. Η Τούλα Λιασή με τις εκθέσεις της συνεχίζει με έναν άλλο τρόπο αυτό που έκανες εσύ, κύριε Σάββα… Μας θυμίζει το θέμα των εγκλωβισμένων, της μισής πατρίδας, των παιδιών που ονομάσαμε αγνοούμενους και ξεχάσαμε σε κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες…

Την επόμενη Παρασκευή, το ξέρω, θα ήθελες να ήσουν παρών και να καμάρωνες την κόρη σου, που τιμά με την έκθεσή της στη Λευκωσία τον αδελφό της. Νομίζω πως θα είσαι παρών, με τα καλά σου ρούχα, όρθιος με το μπαστούνι σου να μας χαιρετάς έναν ένα. Θα μας κλείνεις το μάτι και θα μας λες με χιούμορ: Έκανα συμφωνία με το Θεό να έρθω για την έκθεση και να επιστρέψω… Τη γέμισες πολύ τη ζωή σου, κύριε Σάββα, για να αδειάσει τόσο απλά με έναν θάνατο.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος

Ανοικτή επιστολή προς Διευθυντή Τμήματος Περιβάλλοντος

Διευθυντή Τμήματος  Περιβάλλοντος

Κύριε Χατζηπαναγιώτου,

Κάθε ευαισθητοποιημένος πολίτης διερωτάται ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του Τμήματος σας, όταν  το τμήμα σας δεν μπόρεσε  να προστατεύσει μια τόσο περιβαλλοντικά ευαίσθητη περιοχή της Πάφου όπως τις θαλασσινές σπηλιές και σπεύδει να συναινέσει στη μια  μετά την άλλη άδεια για ανάπτυξη.

 Αναμέναμε από εσάς να είχατε τις περισσότερες αντιστάσεις  ως Τμήμα Περιβάλλοντος  μπροστά σε αδηφάγους ντιβέλοπερς, αλλά εσείς πρώτος εγκρίνετε όλες αυτές τις αναπτύξεις που εξόφθαλμα μετατρέπουν ένα κοινό αγαθό σε ιδιωτικό αγαθό και μια ακόμα μαγευτική περιοχή της Κύπρου σε διαμερίσματα για λίγους.

 Αντί εσείς πρώτος να καταγγείλετε την καταστροφή και να προειδοποιήσετε για το έγκλημα που προδιαγράφηκε με την αλλαγή ζωνών,  σιωπήσατε ή μάλλον συναινέσατε σε ένα τεράστιο περιβαλλοντικό έγκλημα.

Κύριε Χατζηπαναγιώτου, δεν είστε ένας υπάλληλος  στο Τμήμα Περιβάλλοντος .Είστε διευθυντής και ως διευθυντής πρέπει  να αντιληφθείτε τις ευθύνες σας έναντι του περιβαλλοντος και των πολιτών αυτού του τόπου. Μιλάμε για την τελευταία περιοχή που μας έμεινε στην ελεύθερη Κύπρο, και αν δεν την υπερασπιστείτε, η υπηρεσία σας όχι μόνο δεν θα έχει λόγο ύπαρξης και θα πρέπει να κλείσει, αλλά θα καταγραφεί ως η Υπηρεσία που αντί προστασία και διαφύλαξη έφερε  τον όλεθρο και την ολοκληρωτική  καταστροφή του περιβάλλοντος.

Σας καλούμε  να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας. Να προλάβουμε τη μεγάλη καταστροφή.

Σας ευχαριστώ

Θεοδώρα Παυλίδου

Στο βάθος των θαλασσινών σπηλιών είναι το έλλειμμα δημοκρατίας…

Ο Πρόεδρος να επανορθώσει με απόφαση του Υπουργικού, όπως έκανε με τον Αρχιεπίσκοπο…

Στο βάθος των θαλασσινών σπηλιών δεν είναι μόνο οι φώκιες. Στο βάθος των θαλασσινών σπηλιών είναι η ανυπαρξία του κράτους ή ο πλήρης έλεγχός του από τους επιχειρηματίες ανάπτυξης γης. Γι’ αυτό, όσοι νομίζουν ότι το θέμα των θαλασσινών σπηλιών αφορά μόνο τους περιβαλλοντιστές κάνουν μέγα λάθος. Το θέμα αφορά την ίδια τη δημοκρατία και τους θεσμούς της, και την ουσιαστική ανάγκη για τοποθέτησή της σε άλλες βάσεις.

Μέσα από τις θαλασσινές σπηλιές ακούγεται η ανησυχία του κόσμου για το τι θέλουμε και τι επιδιώκουμε επιτέλους ως κράτος. Ακούγεται η αγωνία για την εν ονόματι της οικονομικής κρίσης ανάπτυξη που επιχειρούμε, ξεπουλώντας γη και ταυτότητες. Δεν θα πρέπει να μπει ένα όριο; Κλείσαμε όλες τις παραλίες με κτίσματα εμποδίζοντας την πρόσβαση του απλού πολίτη στη θάλασσα. Ποιοι θα απολαμβάνουν την ομορφιά του τόπου τελικά; Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι ολιγάρχες και μεγιστάνες;

Αυτοί που υπέφεραν και υποφέρουν από την οικονομική κρίση δεν ξέχασαν ποιοι χρωστούσαν τα εκατομμύρια στις τράπεζες. Παρόλο που λίγες μόνο μέρες κυκλοφόρησαν οι λίστες από τα ΜΜΕ, όλοι θυμόμαστε τα ονόματα των ντιβέλοπερς που φιγουράριζαν σε αυτές και που έδειχαν ποιοι, εξαιτίας της απληστίας τους, έκτιζαν απρογραμμάτιστα τουριστικά συγκροτήματα κάνοντας συνεχώς δάνεια. Καμιά σαρανταριά περίπου ντιβέλοπερς χρωστούσαν 7,2 δισεκατομμύρια στις τράπεζες. Ανάμεσά τους ήταν και ο ντιβέλοπερ των θαλασσινών σπηλιών, με χρέος 400 περίπου εκατομμυρίων. Δικαίως ο απλός πολίτης διερωτάται γιατί τόση ευνοιοκρατική μεταχείριση σε αυτούς που οδήγησαν στην τραπεζική κρίση.

Ο Πρόεδρος έχει την ευκαιρία στη δεύτερη θητεία να καθαρίσει τη δημοκρατία από τα βαρίδια της, τηρώντας επιτέλους τη δέσμευσή του για ένα κράτος με λιγότερη διαφθορά και διαπλοκή, και περισσότερη διαφάνεια στους θεσμούς. Έχει την ευκαιρία να θέσει την οικονομία σε πιο σταθερές βάσεις και να σταματήσει την οικονομική ανάπτυξη της αρπαχτής, που καταστρέφει πια ό,τι απέμεινε. Γι’ αυτό είναι τεράστιας σημασίας η πολιτική απόφαση που θα ληφθεί για τις θαλασσινές σπηλιές.

Αν ο Πρόεδρος θέλει να περάσει το μήνυμα της αλλαγής στην πολιτική του, θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει με απόφαση του Υπουργικού στην κατεδάφιση των επαύλεων, δίνοντας τα μηνύματα σε όλους ότι μέχρι εδώ ήταν η ασυδοσία και η ατιμωρησία. Στην απόφαση αυτή έχει μαζί του το ΕΤΕΚ, τους επιστήμονες μηχανικούς και αρχιτέκτονες, και την κοινή γνώμη. Όπως σε ελάχιστες μέρες ικανοποίησε τον Αρχιεπίσκοπο αποχαρακτηρίζοντας την περιουσία του στην Πάφο από αρχαιολογικό χώρο, έτσι και τώρα μπορεί να σταματήσει την ανέγερση των επαύλεων πάνω από τις θαλασσινές σπηλιές.

Εάν ο Πρόεδρος δεν αρχίσει να παίρνει αποφάσεις που να ικανοποιούν το δημόσιο αίσθημα περί χρηστής διοίκησης, θα δει τη δημοκρατία να εκτροχιάζεται. Ήδη οι νέοι προσχωρούν μαζικά στο  ΕΛΑΜ,  αφού βλέπουν ότι τίποτε στη δημοκρατία αυτή δεν λειτουργεί. Βλέπουν όχι μόνο το μέλλον τους να καταστρέφεται, αλλά και τον ίδιο τον τόπο τους, για να ευνοηθούν οι λίγοι.  Δεν έμειναν πολλά σε αυτόν τον τόπο. Αν ο Πρόεδρος δεν σταματήσει τα αδηφάγα στόματα που ετοιμάζονται να καταστρέψουν τον Ακάμα, δεν θα θρηνήσουμε μόνο την απώλεια των θαλασσινών σπηλιών και του Ακάμα, αλλά της ίδιας της δημοκρατίας.

Θεοδώρα Παυλίδου

 

 

"Οι γυναίκες Επιστρέφουν’’ - η ομιλία της Θεοδώρας Παυλίδου με την ευκαιρία της παράδοσης του αρχείου της γυναικείας αντικατοχικής ομάδας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου.

Την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017, στην Αίθουσα Τελετών στη Νέα Πανεπιστημιούπολη, ηγετικά μέλη της τότε επιτροπής θα μοιραστηκαν με προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές και φοιτήτριες τις μνήμες τους από την ιστορία της Κίνησης «Οι Γυναίκες Επιστρέφουν», με την ευκαιρία της παράδοσης του αρχείου της γυναικείας αντικατοχικής ομάδας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Κατά αγαθή συγκυρία, ήταν και η τριακοστή επέτειος από την πορεία στον Άγιο Παύλο (22 Νοεμβρίου 1987). Μια ευκαιρία για να συζητήσουμε πώς τα οράματα κι οι αγώνες μιας διαφορετικής εποχής γίνονται και «επισήμως» ιστορία…"

"Ευχαριστώ τον κ. Παπαπολυβίου για την πρόσκληση. 

Δεν ήμουν στη συντονιστική επιτροπή της κίνησης ‘’Οι γυναίκες Επιστρέφουν’’,   γι αυτό θα μεταφέρω πώς έβλεπα τα πράγματα ως συμμετέχουσα και με  την ιδιότητα μου τότε ως δημοσιογράφου που κάλυψα όλες τις πορείες. Δεν ξέρω πώς επιλέχθηκα ή αν ήταν εξαιτίας της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας που μου πρότειναν τότε να μπω σε μια μικρή ομάδα 50 γυναικών που θα έμπαιναν μυστικά  στα κατεχόμενα. Στη συνέχεια έγινε πιο ανοικτή πρόσκληση και ο αριθμός αυξήθηκε. Θυμούμαι ότι όταν πλησίαζε η ημέρα της πορείας, προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα προσωπικά μου πράγματα, διότι νιώθαμε ότι ήταν κάτι σοβαρό και ότι δεν ξέραμε αν θα γυρίζαμε πίσω.   Αυτό δεν το λέω για να παριστάνω την ηρωίδα, αλλά ως μαρτυρία για το πώς νιώθαμε εκείνες τις μέρες.

Στην πρώτη  πορεία στον  Αρωνα θυμάμαι ότι παρόλο  που δεν μπορέσαμε να μπούμε  στην κατεχόμενη γη, δεν είχαμε το αίσθημα της αποτυχίας. Αντίθετα ήταν καθολικό το αίσθημα ότι εκφράσαμε μια επιθυμία  πολύ δυνατή και καθαρή, την επιθυμία του πρόσφυγα για επιστροφή στο σπίτι του. Η  κίνηση συνέλαβε σωστά  την ανάγκη που ένιωθε  ο κόσμος να κάνει κάτι για το πρόβλημα του, να αρθεί η αδικία που ένιωθαν ότι έγινε σε βάρος τους, να δείξει στον  έξω κόσμο ότι δεν βολεύτηκε και ότι θέλει  να γυρίσει στο σπίτι του.

Αυτή η πρώτη πορεία επίσης ξεγύμνωσε στα μάτια μας τις κομματικές ηγεσίες. Δεν ήθελαν τον λαό να συμμετέχει σε έναν ουσιαστικό αγώνα. Και δεν ήθελαν κάτι που δεν έλεγχαν οι ίδιες. Είχαν ουσιαστικά φοβηθεί αυτή την κίνηση που ερχόταν από τα κάτω και εξέφραζε το λαϊκό αίσθημα για αποκατάσταση του δικαίου.

Στη δεύτερη πορεία, στον Άγιο Παύλο, που έγινε τον ίδιο χρόνο, τον Νοέμβριο, ήταν η πρώτη φορά που μπαίναμε στην κατεχόμενη γη και  αντικρίζαμε Τούρκους στρατιώτες. Υπήρξε μια αναμέτρηση βλεμμάτων και νομίζω ότι αυτό που γράψαμε τότε στην εφημερίδα ήταν πολύ αληθινό. Ήμασταν άοπλες αλλά πιο δυνατές. Αυτό έδειξε και ο διάλογος της Χέλεν Σωτηρίου με τον Τούρκο αξιωματικό που προβλήθηκε από όλα τα μέσα. Και αυτή η πορεία πέτυχε πολλά. Είχαμε καταφέρει να μπούμε στα κατεχόμενα και να δείξουμε ποιος μας εμποδίζει να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Γινόταν ξανά δηλαδή το Κυπριακό  πρόβλημα κατοχής, προσφυγιάς, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πήγαινε να ξεχαστεί μέσα στις παλινδρομήσεις των διαπραγματεύσεων.

Το άλλο σημαντικό ήταν η δύναμη και η επιρροή που ασκούσε πια η κίνηση στις γυναίκες, αλλά γενικότερα στον κόσμο. Ήταν φανερό ότι δεν επρόκειτο για ανώριμες και ανεύθυνες γυναίκες, αλλά για γυναίκες που ήξεραν να σχεδιάζουν, να διοργανώνουν και να φέρουν εις πέρας με σοβαρότητα πολιτικές δράσεις, από τις οποίες απόρρεαν πολιτικά κέρδη. Η κίνηση απέδειξε επίσης ότι ήταν ανεξάρτητη και ότι είχε συσπειρώσει γυναίκες όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων .

Η κίνηση γινόταν επικίνδυνη για κάποιους αλλά δεν τολμούσαν να την κτυπήσουν ανοικτά και επιστράτευαν διάφορους για να την υπονομεύσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήλωση του προέδρου της Επιτροπής Προσφύγων, διευθυντή τότε λυκείου, ενώπιον 20 καθηγητών, ότι αν πάθαινε τίποτε ο γιος του, που ήταν στρατιώτης, θα έπρεπε οι γυναίκες αυτές να στηθούν στον τοίχο και να εκτελεστούν. Αυτοί που είχαν περιθωριοποιήσει τα πιο δυναμικά σύνολα της κοινωνίας, αυτοί που διοχέτευαν στον κόσμο το αίσθημα της υποταγής στη μοίρα μας ή της αναμονής σωτήρων, έμεναν φανερά εκτεθειμένοι απέναντί μας. Δεν μπορούσαν να μιλούν για αγώνα και να πετάνε πατριωτικά συνθήματα. Πέρα λοιπόν από τη διαφώτιση στο εξωτερικό, οι πορείες δημιουργούσαν έναν προβληματισμό στο εσωτερικό για την ποιότητα των ηγετών μας και για το πού μας οδηγούσανε με τη διγλωσσία τους. 

 Στην τρίτη πορεία που έγινε στις 19 Μαρτίου 1989   στα Λυμπια και στην Αχνα που είχαν και τη μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου,   εγώ είχα μπει στα λεωφορεία που πήγαιναν στην Αχνα . Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν αυτή η ατμόσφαιρα ενθουσιασμού του απλού κόσμου που φαινόταν να στηρίζει ολόψυχα την προσπάθεια μας και να είναι περήφανος για μας.

Θυμάμαι επίσης ότι μπήκαμε πολύ εύκολα στο χωριό και δεν συναντήσαμε Τούρκους για να μας σταματήσουν. Παρόλα αυτά ακολουθήσαμε το σχέδιο, δεν προχωρήσαμε και μείναμε στην εκκλησία ψάλλοντας τον Ακάθιστο Ύμνο. Ο Ντενκτάς αυτή τη φορά  είχε φέρει άοπλους στρατιώτες και ένα εχθρικό τουρκικό όχλο ως απάντηση στην πορεία.

Τίθονταν λοιπόν νέα ερωτήματα. Θα μπορούσαν να συνεχιστούν με τη μορφή που είχαν; Με ποιο στόχο; Η  κίνηση είχε αποκτήσει μαζικότητα και τεράστια δυναμική χωρίς να έχει μια συγκεκριμένη πολιτική θέση πέρα από την ειρηνική  διεκδίκηση του δικαιώματος της επιστροφής.  

Γυναίκες με συγκεκριμένη πολιτική θέση αποχώρησαν από τη συντονιστική και  διοργάνωσαν τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου πορεία στον Αγιο Κασιανό.

Το ερώτημα που τίθεται νομίζω ακόμα και σήμερα είναι αν θα μπορούσε  η Κίνηση να γίνει καταλύτης πολιτικών εξελίξεων και διεργασιών,   αν θα μπορούσε να μετατραπεί  σε κάτι άλλο. Και με ποιες αρχές λύσης του Κυπριακού; Με ποιο πολιτικό υπόβαθρο; Έχω την αίσθηση ότι και η Κίνηση αντι πάλευε μέσα της  μεταξύ επιστροφής και επανένωσης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συμβιβασμού.

Για μένα οι πορείες ήταν μια αμφισβήτηση της πορείας που ακολουθούσαμε ως κράτος, μιας πορείας που χαρακτηριζόταν από την κομματικοποίηση και από έλλειψη έμπνευσης και αγωνιστικότητας. Κτυπούσε το καμπανάκι για τον χρόνο που περνούσε και δημιουργούσε τετελεσμένα που θα ήταν δύσκολο να ανατραπούν. Οι ηγεσίες δεν ήθελαν να ακούσουν και δεν αξιοποίησαν αυτές τις φωνές που ήξεραν να διεκδικούν και να κερδίζουν .

Ας σημειωθεί ότι αυτές οι γυναίκες  δεν εξαργύρωσαν ποτέ τη δράση τους, αλλά αντίθετα κάποιες ακολούθησαν ατομικές, αλλά πολύ αξιόλογες   πορείες  –αναφέρομαι στην Νταιάνα που προσέφερε πολλά στην ιστορική έρευνα και την Τιτίνα  που πρόσφερε πολλά στη νομική διεκδίκηση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας.

Δεν ξέρω αν σκόπιμα ή όχι αφήσαμε τα χρόνια να περάσουν και να παγιωθούν τετελεσμένα. Σήμερα δεν ασχολούμαστε ως κοινωνία με το πρόβλημα μας, έχουμε κουραστεί, κανένας δεν πείθει κανένα, και λαός και ηγεσία, περιμένουμε τους βαρβάρους ως κάποια  λύση. Από αυτή την άποψη, και ιστορικά, οι πορείες ήταν μια φωτεινή στιγμή στην ιστορία του Κυπριακού μετά το 1974, γιατί εξέφρασε το αληθινό αίσθημα του κόσμου για δικαιοσύνη και συνδύασε με επιτυχία το ρεαλισμό με την αγωνιστικότητα.

Θεοδώρα Παυλίδου

φιλόλογος

Προς δημότες Σωτήρας

Να χαίρεστε το δήμαρχο και το δημοτικό σας συμβούλιο που ομόφωνα αποφάσισαν να λογοκρίνουν την παράσταση του Θοκ στο χωριό σας. Να χαίρεστε το λεβέντη δήμαρχο σας και όλο το συμβούλιο που υποχώρησε  ουσιαστικά στα κελεύσματα  της εκκλησίας της περιοχής και φανατικών θρησκόληπτων πολιτών.  Γιατί αυτή είναι η αλήθεια και ας μην κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους.  Ο δήμαρχος της Σωτήρας    παρουσιάζεται ως επιτηδειος  ουδέτερος και ότι προκειμένου να αποφευχθούν επεισόδια πήραν την απόφαση να απαγορεύσουν την παράσταση.  Παρουσιάζονται μάλιστα να ομολογούν ‘’ευθαρσώς’’ ότι πιέστηκαν από εκκλησιαστικούς κύκλους.Και οι δημοσιογράφοι δέχονται αυτές τις φθηνές δικαιολογίες αντί να ψάξουν λίγο πίσω από τα πράγματα. Ο  δήμαρχος κ. Τάκκας είναι μέλος της θρονικής επιτροπής της Μητροπόλεως Κωνσταντίας και σύμβουλος για χρόνια του Μητροπολίτη Κωνσταντίας επί Οικονομικών θεμάτων, όπως αναφέρει το βιογραφικό του στην ιστοσελίδα του Δήμου . Πόση πίεση άραγε ήθελε για να πάρει αυτήν την απόφαση; Ποιον κοροιδεύουν;

 Η απόφαση είναι ντροπή για τη Σωτήρα και για κάθε δημότη της που θέλει να είναι ελεύθερος άνθρωπος. Είχαν ως τοπική αυτοδιοίκηση την ευθύνη να υπερασπιστούν ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα. Είχαν ως αρχές το καθήκον να αντισταθούν σε φασιστικές και μεσαιωνικές νοοτροπίες και  όχι να επικαλούνται απειλές και εκφοβισμούς.

Το λυπηρό αυτό συμβάν  δείχνει   πόση δύναμη έχει η εκκλησία  και πόσο επεμβαίνει ακόμα και  σε τοπικές αρχές,  αφού κατάφερε όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι όλων των συνδυασμών να υπακούσουν στις εντολές της. Δείχνει επίσης δυστυχώς την απουσία αξιών και ουσιαστικής παιδείας  των εκλελεγμένων συμβούλων  στα νεόπλουτα τουριστικά χωριά της Κύπρου. Κρίμα, πολύ κρίμα.

Θεοδώρα Παυλίδου,  φιλόλογος

Μνήμη Μαρίας Ράλλη

Καθώς οι άνθρωποι φεύγουν...

Τι μένει λοιπόν; Καθώς φεύγουν οι άνθρωποι δίπλα σου,  τι μένει;  Από τη φιλόλογο Σόνια  Κούμουρου μένει η αρχοντιά της, η αέρινη παρουσία της, η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε την ωδύνη της, η ποίησή της, και αυτή γεμάτη πόνο…
Από τη Μαρία Ράλλη, και αυτή φιλόλογο, συνάδελφο που έφυγε ξαφνικά την περασμένη βδομάδα, μένει η δύναμη και η μαχητικότητα που έκρυβε στο ασθενές της σώμα. Μένει η υπεράσπιση της αλήθειας και του δικαίου την κρίσιμη στιγμή όπου κρίνεται του καθενός το ήθος και η εντιμότητα.

Γνώρισα τη Μαρία Ράλλη στο Εσπερινό Γυμνάσιο, όταν ήταν βοηθός διευθύντρια και μετά   διευθύνουσα και συνεργάστηκα μαζί της στενά, κυρίως τον τελευταίο χρόνο, όταν εκτελούσα χρέη βοηθού για ένα τετράμηνο ως η αρχαιότερη φιλόλογος. Υπηρετώντας για χρόνια στο Εσπερινό, η Μαρία Ράλλη γνώριζε σε βάθος και τα προβλήματα και τις δυσκολίες που υπήρχαν σε αυτό το σχολείο ενηλίκων. Γι’ αυτό εργάστηκε με όλες της τις δυνάμεις για να αναβαθμίσει το σχολείο, ενθαρρύνοντας πρωτοβουλίες και καινοτόμες δράσεις που πρώτη φορά γίνονταν στο Εσπερινό.

Όμως το υπουργείο Παιδείας, και δυστυχώς και η ΟΕΛΜΕΚ τότε, προτίμησαν να ακούσουν τις απίστευτες συκοφαντίες και διαβολές που κάποιοι μετέφεραν σκόπιμα στο υπουργείο. Επρόκειτο για «ξένα σώματα» μέσα στα σχολεία, όπως τα ονόμαζε η Μαρία Ράλλη στην επιστολή της στον τότε υπουργό Παιδείας Γιώργο Δημοσθένους, τα οποία με την προστασία των κομμάτων ταλαιπωρούσαν ευσυνείδητους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν έργο μέσα στα σχολεία.

Ναι, η Μαρία Ράλλη δεν φοβήθηκε, δεν σιώπησε.  Ύψωσε το μικρό ανάστημά της και υπεράσπισε το σχολείο και τους καθηγητές που διαβάλλονταν. Σε αυτούς που προσπαθούσαν να δώσουν την εικόνα ενός σχολείου υπό διάλυση και κατάγγελλαν τους καθηγητές που εργάζονταν ευσυνείδητα και με ζήλο, η Μαρία Ράλλη δεν μάσησε τα λόγια της. Τόλμησε και είπε με παρρησία την αλήθεια και υπεράσπισε το δίκαιο και το σωστό.  Και τιμωρήθηκε γι’ αυτό με μετακίνηση. Το υπουργείο Παιδείας χωρίς να λάβει υπόψη την ασθένεια της Μαρίας Ράλλη, την έστειλε σε πρωινό σχολείο, παρόλο που η ίδια ζητούσε λόγω της ασθένειάς της να πάει σε ΚΙΕ. Η Μαρία Ράλλη πήγε στο πρωινό σχολείο παρόλο που είχε μεταμοσχευμένο νεφρό και πάλεψε με τα προβλήματα υγείας της όσο πιο γενναία μπορούσε. Είχε κοντά της τη στήριξη της οικογένειάς της και πολλών φίλων.

Η εκκλησία στον Άγιο Δομέτιο ήταν κατάμεστη το προπερασμένο Σάββατο με φίλους και συναδέλφους που εργάστηκαν μαζί της και την εκτιμούσαν ως άνθρωπο και ως συνάδελφο.  Πολλοί ήταν εκείνοι που δεν έμαθαν για το θάνατό της έγκαιρα και εξέφραζαν τη λύπη τους που δεν μπόρεσαν να πάνε να την αποχαιρετήσουν για να εκφράσουν την εκτίμηση στο πρόσωπό της και να συλλυπηθούν την οικογένειά της.

Τι μένει λοιπόν σε αυτό το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή; Μένει ίσως το χνάρι που θα αφήσει ο καθένας. Από τη Μαρία Ράλλη μένει για μένα αυτή η αγωνιστικότητα για την αλήθεια και το δίκαιο, απέναντι σε αυτά τα «καρκινώματα» μέσα στα σχολεία, απέναντι στην κακία και τη δολιότητα, απέναντι στη μικροψυχία και την αδικία του υπουργείου Παιδείας.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος