Η απόφαση για το Ρίκκο

Μετά από αυτή τη βόμβα μεγατόνων της καταδικαστικής απόφασης για τον πρώην βοηθό γενικό εισαγγελέα και τους άλλους εμπλεκόμενους, αναμέναμε ότι κάποιες εφημερίδες, που πριν την απόφαση έπαιρναν μια εχθρική στάση εναντίον του γενικού εισαγγελέα και στήριζαν τον Ρίκκο ή προκαλούσαν σύγχυση στον κόσμο κρατώντας ίσες αποστάσεις από τους δύο ή ακόμα παρουσίαζαν το θέμα ως απλή διαμάχη μεταξύ δύο αξιωματούχων, θα αναγνώριζαν το λάθος τους και τέλος πάντων θα επανόρθωναν ή δεν θα επαναλάμβαναν τον εαυτό τους. 

Δυστυχώς είδαμε  να συνεχίζεται η ίδια στάση, σε σημείο που να τίθενται σοβαρά ερωτήματα για τυχόν σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται. Συγκεκριμένα, υπήρξε προσπάθεια υποβάθμισης της απόφασης και παρουσίασης του πρώην βοηθού γενικού εισαγγελέα ως θύματος της υπέρμετρης φιλοδοξίας του. Ο «Πολίτης» της περασμένης Κυριακής συγκεκριμένα ανέφερε ότι τέτοιες υποθέσεις συμψηφισμού δανείων δικάζονται αρκετές φορές το χρόνο και ότι τα συγκεκριμένα αδικήματα  δεν είναι τετελεσμένα αδικήματα, αλλά «απόπειρες τέλεσης»… Ακόμα, συνέκρινε την υπόθεση με άλλα οικονομικά σκάνδαλα και με ειρωνεία ανέφερε ότι ελπίζει και εύχεται «τώρα που ο γενικός εισαγγελέας κ. Κώστας Κληρίδης θα είναι απερίσπαστος από το βραχνά του Ρίκκου, να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στη σύλληψη και καταδίκη όλων αυτών που έχουν οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα σε χρεοκοπία». Το σχόλιο τελειώνει με την προειδοποίηση –εκβιασμό ουσιαστικά– ότι ο Ρίκκος θα πάρει και άλλους στον λαιμό του, «πολιτικούς, δικαστές και λοιπούς νομικούς…».

Στην «Καθημερινή» της Κυριακής ο Ρίκκος ήταν «θύμα της υπέρμετρης φιλοδοξίας του» και «έκανε τις λανθασμένες κινήσεις που τον αυτοπαγίδευσαν, οδηγώντας τον στην πτώση»… Δηλαδή αντί να γίνει αναφορά στην προσπάθειά του να εκμεταλλευτεί τη θέση του για προσωπικό του όφελος –για την οποία το δικαστήριο τον βρήκε ένοχο πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας­– και να καταδείξουν με πόσες διαδρομές ψεμάτων και θρασύτητας και αυτοεξευτελισμού οδηγήθηκε εδώ που έφτασε, παρουσιάζεται ως θύμα των φιλοδοξιών του για τη θέση του γενικού εισαγγελέα. (Ο τίτλος του άρθρου ‘’Από κυνηγός της διαφθοράς σε θήραμα ο Ρίκκος, υποβάλλει ότι γίνεται ο ίδιος στόχος). Επίσης, αντί να καταδειχθεί η ευθύνη του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας να σέβεται τους θεσμούς και να αντιμετωπίζει τις δημόσιες θέσεις όχι ως λάφυρα εξουσίας που διαγουμίζονται σε όσους συνέβαλαν στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά ως αξιώματα που αποδεικνύουν τη βούληση του πρώτου πολίτη να λειτουργήσει σωστά μια δημοκρατία, ο Πρόεδρος έμεινε στο απυρόβλητο.

Κάνει εντύπωση επίσης η σιωπή του δικηγορικού κόσμου στο θέμα αυτό. Υπήρχε αυτή η σιωπή και πριν βγει η καταδικαστική απόφαση. Θυμίζω μια ανακοίνωση του Συνδέσμου Δημοκρατικών Δικηγόρων με πρόεδρο τον κ. Ε. Ευσταθίου, που έφτασε να υποστηρίζει ανάμεσα σε άλλα ότι ήταν σωστή η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας… Η παρέμβαση τότε του Προέδρου ήταν να ζητήσει να εξεταστούν και οι καταγγελίες του Ρίκκου για τον γενικό εισαγγελέα, λες και επρόκειτο για μια διαμάχη μεταξύ των δύο και όχι για ένα σκάνδαλο διαφθοράς, με καταδικαστικό πόρισμα για τον ένα.

Φυσικά, άλλες εφημερίδες πράττουν ανάλογα σε άλλα θέματα που αφορούν άλλα πρόσωπα. Όμως σε τέτοια σοβαρά ζητήματα είναι που κρίνεται η αξιοπιστία και του εντύπου και του δημοσιογράφου. Κάθε δημοσιογράφος, σε όποια εφημερίδα και αν εργάζεται, γράφει την προσωπική του ιστορία από τη στάση που παίρνει σε αυτά τα κρίσιμα για την κοινωνία ζητήματα. Αν επίσης πρέπει να δεχθούμε ότι τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις και ότι αυτές οι επιχειρήσεις έχουν πολιτικές, οικονομικές ή άλλες εξαρτήσεις, πρέπει κάποιοι να τολμήσουν και να ζητήσουν να δημοσιοποιηθούν αυτές οι εξαρτήσεις, για να μπορούμε να κατανοούμε ποιος γράφει τι και γιατί κάθε φορά.

Θ. Παυλίδου