Για τον Τεύκρο, τον στρατιώτη που μας πυροβόλησε όλους…


Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά τι είναι ο στρατός και γιατί πρέπει να λειτουργεί με τον αναχρονιστικό τρόπο που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Το γυναικείο μου μυαλό δεν μπορεί να αντιληφθεί, γιατί ενώ παιδευόμαστε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης να δημιουργήσουμε ελεύθερες, δημοκρατικές και σκεπτόμενες προσωπικότητες, στα 18 τους χρόνια τους λέμε να εγκαταλείψουν τον ορθολογισμό, και να ζήσουν στον παραλογισμό μιας υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας που όλη η λειτουργία της κάθε άλλο παρά στη δημοκρατία και την ελευθερία στηρίζεται. Μέσα σε μια κοινωνία όπου έχει θεοποιήσει τα υλικά αγαθά και το χρήμα, γονείς και δάσκαλοι προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας κάποιες άλλες αξίες, την αξιοπρέπεια, τον αλληλοσεβασμό, την αλληλεγγύη, την ευγένεια, το αίσθημα της δικαιοσύνης. Γιατί με δύο χρόνια στρατού, χαλούμε ότι κτίσαμε με κόπο για 18 χρόνια; Γιατί αυτά τα παιδιά στα 18 τους χρόνια τα πετάμε στον Καιάδα του στρατού όπου για να επιβιώσουν πρέπει να έχουν συμπεριφορά αγέλης, αντί σκεπτόμενης προσωπικότητας; Γιατί στο στρατό πρέπει να αποβάλουν ότι έμαθαν μέχρι τώρα και θα πρέπει να υποστούν εξευτελιστικές ή παράλογες συμπεριφορές ; Γιατί θέτουμε σε κίνδυνο αυτά τα παιδιά;

Παλιά λέγανε να πάνε τα αγόρια στο στρατό για να γίνουν άντρες…ή για να γίνουν άνθρωποι. Δεν κατάλαβα ποτέ τον αντρισμό και τον ανθρωπισμό που καλλιεργείται στο στρατό. Σήμερα πολλοί νέοι παραδέχονται ότι βγήκαν χειρότεροι άνθρωποι από το στρατό. Ακούς κουβέντες σεξιστικές ή συμπεριφορές από 19χρονους έναντι γυναικών και διερωτάσαι τι είδους άντρες βγάζουμε από το στρατό. Τι τους μαθαίνει λοιπόν o στρατός και τι ανθρώπους βγάζει; Γιατί πρέπει να μάθουν τον εξευτελισμό και την ταπείνωση από μια αλαζονική, για να μην πω διεστραμμένη, συμπεριφορά κάποιων ανωτέρων; Ο στρατός έγινε αιτία για να ζήσουν στο πετσί τους τον παραλογισμό της υποτιθέμενης πειθαρχίας. Ποια πειθαρχία επιτυγχάνεις σήμερα βάζοντας σε ένα νέο πέντε μέρες φυλακή, επειδή ήταν ακούρευτος ή επειδή τα πράγματα του δεν ήταν στην εντέλεια συγυρισμένα;
Ο στρατός σήμερα ως θεσμός αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Αρνείται να ασχοληθεί με το κυριότερο πρόβλημα του, την ανάγκη ανανέωσης και εκσυγχρονισμού του σε μια νέα εντελώς βάση. Πώς είναι δυνατόν μαθητές να εισηγούνται τρόπους αποφυγής της φυγοστρατίας και αρμόδιοι βουλευτές, υπουργοί να καμώνονται πως δεν βλέπουν το πρόβλημα; Είναι απίστευτο πως ενώ ως κοινωνία όλοι βλέπουμε τη δυσλειτουργία, τη φθορά, τη μη ανταπόκριση του θεσμού στις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις, επιμένουμε να συντηρούμε το θεσμό με ναφθαλίνη. Στηρίζουμε ένα θεσμό που του λείπει το πιο σημαντικό, το νόημα, ο σκοπός του, ο στόχος του. Μην μας πουν για την άμυνα της πατρίδας. Άμυνα δεν κάνεις με το να φθείρεις τους νέους σου για δύο χρόνια σε μια βαρεμάρα που λέγεται στρατός. Με όποιο στρατιώτη μιλήσεις θα σου πει ότι μετά από μια ολιγόμηνη εκπαίδευση, ο στρατός είναι μια απέραντη ανία χωρίς νόημα και σκοπό, ένα απέραντο χάσιμο χρόνου.

Είναι κοινό μυστικό επίσης πώς ο στρατός είναι ένας χώρος όπου οι 18ρηδες πλησιάζουν επικίνδυνα τα ναρκωτικά. Αν μιλήσεις με νέους θα σου πουν καθαρά για την έκταση του σοβαρού αυτού προβλήματος. Γιατί λοιπόν ένας γονιός να μην θελήσει να κάνει φυγόστρατο το γιό του από ένα τέτοιο στρατό;

Πραγματικά παραπέμπω τους αρμοδίους στο άρθρο και στις εισηγήσεις των μαθητών της Δασούπολης στην εφημερίδα τους Δασουπολίτης μετά που μίλησαν με φυγόστρατους. Η μείωση της θητείας, θα μειώσει και τη φυγοστρατία, αναφέρουν στο άρθρο τους οι μαθητές. Και δεν καταλαβαίνω γιατί ως κοινωνία δεν συζητάμε αυτή την άμεση ανάγκη για μείωση και εκσυγχρονισμό της στρατιωτικής θητείας. Δεν μπορώ να καταλάβω πως επί μιας αριστερής κυβέρνησης επιτρέπονται αυτές οι συμπεριφορές σε στρατονόμους όπως αυτές που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Πώς επιτρέπεται εν έτει 2009 παλιοί στρατονόμοι να κτυπούν νεοσύλλεκτους στρατονόμους για να τους εκπαιδεύσουν και αυτούς να δέρνουν ή να βγάζουν απωθημένα στους στρατιώτες;

Φυσικά κάποιοι ίσως να διερωτώνται, γιατί γράφονται αυτά, όταν πολλοί θεωρούν ότι ο στρατός είναι πια μια προσκοπική κατασκήνωση σε σχέση με αυτό που ήταν προηγουμένως πριν δέκα ή 20 χρόνια.

Αυτά, κυρίες και κύριοι, γράφονται για τον Τεύκρο, τον 17χρονο στρατιώτη που αυτοπυροβολήθηκε χαράματα στη σκοπιά του στις 9 Οκτωβρίου και ο στρατός ακόμα να δώσει εξηγήσεις, γιατί ένα παιδί με όνειρα για το μέλλον, γιατί ένα παιδί που μπήκε με κέφι και όρεξη στο στρατό για να υπηρετήσει και όχι να λουφάρει, γιατί πυροβόλησε εναντίον του εαυτού του; Τι συνέβηκε μέσα στο στρατόπεδο του στη Λάρνακα για να τον οδηγήσει σε μια τέτοια πράξη που μας πυροβολεί όλους για την αδιαφορία μας, για τη συνέχιση της πεζής καθημερινότητας μας, για την εθελοτυφλία μας για θεσμούς που σκοτώνουν ή καταστρέφουν παιδιά που θα ήταν αύριο καμάρι και ελπίδα αυτής της κοινωνίας; Γράφονται επίσης για τους γονείς του Τεύκρου που ως εκπαιδευτικοί και πολίτες προσέφεραν πολλά σε αυτή την κοινωνία με την συμμετοχή τους στα κοινά, αλλά και ως γονείς με τα πολύ ξεχωριστά σε ήθος και προσωπικότητα παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν παρά το κτύπημα που δέχτηκαν. Αξίζουν λοιπόν μιας καλύτερης μεταχείρισης από μια γραφειοκρατία που αναβάλλει συνεχώς την προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις στο ερώτημα που τους ταλαιπωρεί και τους βασανίζει.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος