Οι επιθέσεις στη Διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας

Εν βρασμώ ή μεθοδεύσεις;

Αν από το καλοκαίρι ήδη, απλοί πολίτες γνώριζαν και συζητούσαν το θέμα του ασυμβίβαστου που υπήρχε με την κόρη της Διοικήτριας της Κεντρικής Τράπεζας, σίγουρα δεν είναι δυνατό να μην το γνώριζε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κομματάρχες και βουλευτές. Το θέμα δημοσιεύτηκε επίσης στην «Καθημερινή» τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά δεν είχαμε καμιά αντίδραση από τον Πρόεδρο.  Άρα, η οργίλη ανακοίνωση-δήλωση καταπέλτης του κ. Αναστασιάδη εναντίον της Διοικήτριας δεν ήταν αυθόρμητη, ούτε εν βρασμώ, όπως αναφέρουν δημοσιογράφοι που συστήνουν στον Πρόεδρο να μετρά μέχρι το εκατό πριν ανοίξει το στόμα του.  Φαίνεται ότι μεθοδεύτηκε για να γίνει την κατάλληλη περίοδο, με ένα καινούριο εύρημα, το συμβόλαιο. Περίμεναν φυσικά την κ. Γιωρκάτζη να περάσει τα στρες τεστ των τραπεζών και μετά να δημιουργήσουν την κρίση. Άρα το βασικό ερώτημα είναι ποιος και γιατί δημιούργησε την κρίση.

Σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι, μια τεχνική χειραγώγησης της κοινής γνώμης είναι να δημιουργεί η εξουσία ένα πρόβλημα για το οποίο μπορεί να προβλέψει μια συγκεκριμένη αντίδραση που θα προκαλέσει, ώστε το ίδιο το κοινό να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που η εξουσία θέλει να φέρει. Αυτή η τεχνική ονομάζεται «πρόβλημα-αντίδραση-λύση».

Ποιος εμφανίστηκε να δίνει λύση στο πρόβλημα; Είδαμε ξαφνικά  τον κ. Αβέρωφ Νεοφύτου σε συνέντευξη τύπου να μας λέει ότι γίναμε διεθνώς ρεζίλι με το πρόβλημα που προέκυψε, τονίζοντας την ανάγκη για αλλαγές στη δομή και στον τρόπο λειτουργίας της  Κεντρικής Tράπεζας. «Η προσέγγιση του είς και μόνος», μας είπε,  δεν μπορεί να συνεχίσει και εξήγγειλε πρωτοβουλία του ΔΗΣΥ σε συνεργασία με την Κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις «για να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές προς την κατεύθυνση ενός συλλογικού και αξιόπιστου συστήματος διακυβέρνησης της Κ.Τ.». Ακολούθησε η λαϊκίστικη δήλωση του Πρόδρομου Προδρόμου στην οποία επαναλάμβανε τα ίδια βάζοντας αλατοπίπερο για τον βασιλικό μισθό της κ. Γιωρκάτζη με τον οποίο θα μπορούσαν να εργοδοτηθούν τρεις αξιωματούχοι…

Είναι φανερό λοιπόν πως η κρίση μεθοδεύτηκε για να επαναφέρουν ένα γνώριμο σκηνικό, που υπήρχε με τον προηγούμενο Διοικητή της Κεντρικής, κ. Πανίκο Δημητριάδη. Να  τοποθετήσουν δηλαδή δορυφόρους δίπλα από τη Διοικήτρια, είτε για να την ελέγχουν, είτε για να την εξαναγκάσουν σε παραίτηση.  Ας μην ξεχνάμε ότι όσον αφορά τη συλλογικότητα του συστήματος, διόρισαν τότε διοικητικό συμβούλιο της Κεντρικής Τράπεζας με αυξημένες αντιμισθίες εν μέσω κρίσης,  επικαλούμενοι τον ουσιαστικό ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει αυτό το συμβούλιο.

Συνεπώς το βασικό  ερώτημα είναι γιατί κάποια κόμματα θέλουν να ελέγχεται η Διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας. Κανείς δεν λέει ότι δεν υπήρχε ασυμβίβαστο με την κ. Γιωρκάτζη, αλλά μπορούσαν - και όφειλαν ­- από την πρώτη μέρα που δημοσιοποιήθηκε το θέμα να το θέσουν και να απαιτήσουν να ξεκαθαρίσει τη θέση της. Οι μεθοδεύσεις είναι απαράδεκτες και φανερώνουν τα μεγάλα συμφέροντα που διακυβεύονται. Ο κόσμος όμως, όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις σε διάφορα ΜΜΕ, δεν τσίμπησε όπως αναμενόταν και φάνηκε ότι και αντίληψη και μνήμη έχει. 

Εναπόκειται τώρα στον Γενικό Εισαγγελέα να  αποκαλύψει την όζουσα διαπλοκή μεταξύ κάποιων πολιτικών, τραπεζιτών και μεγαλο-οφειλετών, που αλληλοχρηματοδοτούνται και αλληλοπροστατεύονται, όπως κατάγγειλε πρόσφατα ο πρώην βουλευτής κ. Πουργουρίδης από το Κανάλι 6. Αυτή θα είναι η πραγματική κάθαρση για την οικονομική κρίση στην οποία οδηγήθηκε ο τόπος και όχι να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του  κόσμου με την καταδίκη του κ. Χριστοδούλου μόνο για φοροδιαφυγή. 

Θεοδώρα Παυλίδου

Σημ.: Ευτυχώς εις το εξής εποπτεύει τις τράπεζές μας ο ενιαίος ρυθμιστικός μηχανισμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και θα πρέπει τώρα να δίνουν εξηγήσεις κάποιοι για τις μεθοδεύσεις ή  ανεπάρκειές τους.

Γυναίκες Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης…

Στις 4 Οκτωβρίου, στα πλαίσια του 17^ου πολιτιστικού φεστιβάλ Αξιοθέας,  είδαμε μια εξαιρετική παράσταση, όπου ο αφηγηματικός λόγος με τη βοήθεια του θεάτρου, του κινηματογράφου, της φωτογραφίας και της μουσικής  ηπειρώτικων δημοτικών τραγουδιών, κατάφερε να φέρει κοντά μας τις Ηπειρώτισσες γυναίκες της περιόδου του 40 και του εμφυλίου, ‘’  τα ξαφνιάσματα  της φύσης ‘’ όπως τις περιγράφει το γνωστό τραγούδι .

H παράσταση είχε τίτλο “Γυναίκες που ’γίναν ένα με τη γη”   και οι προφορικές αφηγήσεις αντλήθηκαν από το ομώνυμο βιβλίο της Γεωργίας Σκοπούλη, που περιλαμβάνει συνεντεύξεις γυναικών της Ηπείρου  που αφορούν κυρίως στη δεκαετία του ’40. 

Η Μαρινέλα Βλαχάκη, που έχει κάνει τη θεατρική διασκευή  και   ενσάρκωνε αυτές τις γυναίκες,  κατάφερε   να τις φέρει κοντά μας όχι ως ηρωίδες του πολέμου, αλλά   ως ηρωίδες της ζωής στα Τζουμέρκα, τα  βουνά της Ηπείρου, με τις μάχες που δίναν καθημερινά για να βγάλουν το ψωμί τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στα δίσεκτα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Αυτές οι γυναίκες είχαν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τους Γερμανούς ,τον κυβερνητικό στρατό και τους αντάρτες, αλλά και την πείνα, τη φτώχεια, τον πόλεμο, την ξενιτιά, τη σκληρότητα των αντρών.

 Ακούγοντας αυτές τις προφορικές αφηγήσεις μιας άλλης εποχής όχι και

τόσο μακρυνής, που σου μεταφέρουν  τα βάσανα και τις κακουχίες αυτών των γυναικών- που θα μπορούσε να ήταν οι γιαγιάδες μας- από τη μια συνειδητοποιείς  τις τεράστιες αλλαγές  που έχουν γίνει μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες, από την άλλη βλέπεις με άλλη οπτική  τη σημερινή  οικονομική  κρίση. Η σύγκριση  με κείνες τις γυναίκες και τα προβλήματα που είχαν να ξεπεράσουν για να επιβιώσουν  και να μορφώσουν τα παιδιά τους, κάνουν τα σημερινά προβλήματα να φαίνονται μηδαμινά, σχεδόν γελοία. Νιώθεις ντροπή που δυσανασχετείς, που απελπίζεσαι με τις σημερινές οικονομικές δυσκολίες, ακούγοντας και βλέποντας τι υπέφεραν αυτές οι γυναίκες που περπατούσαν  ξυπόλητες στα δύσβατα βουνά της Ηπείρου  μεταφέροντας στην πλάτη πότε ξύλα και πότε τα παιδιά τους.

‘’Ε, και τι είναι δέκα παιδιά;’’ λέει στη μαρτυρία της η Πανάγω. ‘’Σαν την γίδα τα ‘πιανα σαν την γίδα τα γένναγα. Ήμουν ευκολογέννα! Πιανόμουν από το κρεβάτι, τ’ αμόλαγα και τα ‘βαζα δίπλα στο σεντόνι, που το είχα έτοιμο. Μετά έδενα το λώρο στην καλτσοδέτα, να έτσι, κι μ’ ένα Α! και όλα εντάξει. Το πιο εύκολο πράγμα.Δεν ήξερα ούτε γιατρούς ούτε μαμές.

Πώς τα μεγάλωσα; Ε…Με γίδια και με πρόβατα. Μόνο εγώ ξέρω, κι αυτοί που μ’ έβλεπαν. Έξω να χιονίζει και να βρέχει κι εγώ πάντα εκεί, από κοντά όλη μέρα στα γίδια. Να ρίχνω το στεγνό χορτάρι να το σκεπάζει με μιας το χιόνι… και τα πρόβατα να σκάβουν για να το βρουν.’’

Δεν ξέρω πόσο δυσανασχετούν οι γονείς που τρέχουν καθημερινά τα παιδιά τους από φροντιστήριο σε φροντιστήριο. Όταν ακούς όμως ότι το σχολείο ήταν απέναντι από το ποτάμι και ότι  όλο το χειμώνα αυτή η Ηπειρώτισσα τα πέρναγε ένα ένα απέναντι, στην πλάτη,   με το νερό ως το γόνατο, κι άλλες φορές ως τη μέση, γιατί γιοφύρι δεν υπήρχε, ανεπαίσθητα κάνεις  τις συγκρίσεις και  θαυμάζεις αυτό το μεγαλείο και τη δύναμη ψυχής που έχει κάθε γυναίκα- μάνα  μέσα της.

Η Μαρινέλα Βλαχάκη μετέφερε το λόγο αυτών των γυναικών με ευλάβεια και  σεβασμό. Ο Θεόδωρος Παπαδουλάκης αποκάλυπτε αργά με το φακό του τα κακοτράχαλα πρόσωπα αυτών των γυναικών, τα συγκλονιστικά  βλέμματα τους μέσα από τις φωτογραφίες της εποχής από το Αρχείο Μπενάκη και ο Λεωνίδας Μαριδάκης και η Δανάη Μπότικ μας μετέφερε τους ήχους  γνωστών ηπειρώτικων τραγουδιών  που τραγουδούσαν αυτές  οι γυναίκες για  να παίρνουν δύναμη και να αντέχουν τις δυσκολίες.  Αυτός ο  συνδυασμός τεχνών, μαζί με την ψυχή που καταθέτει σε κάθε δουλειά της η Μαρινέλα Βλαχάκη, έκανε επιτυχημένη  τη  θεατρική παράσταση που ανέβηκε στα πλαίσια του 17^ου πολιτιστικού φεστιβάλ της Αξιοθέας.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος

Εκμισθώνεται το δάσος της Αγίας Νάπας

Εν ονόματι της κρίσης….

Εκμισθώνεται το δάσος της Αγίας Νάπας

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τη χθεσινή είδηση για την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου να εκμισθώσει 59 εκτάρια δάσους στην Αγία Νάπα για δημιουργία ενός γηπέδου γκολφ εντός της περιοχής Νατούρα 2000 Κάβο Γκρέκο. "Στο πλαίσιο της πολιτικής που έχει ως στόχο να καταστεί η Κύπρος ελκυστικότερος τουριστικός προορισμός μέσω της ανάπτυξης της ποιότητας του τουριστικού της προϊόντος, καθώς και της πολιτικής για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, το Υπ. Συμβούλιο αποφάσισε να εκμισθώσει το δάσος της Αγίας Νάπα για 33 χρόνια" ανέφερε η ανακοίνωση. Και διερωτάσαι ως απλός πολίτης που νοιάζεσαι και για την κρίση και για το περιβάλλον:

* Έγιναν μελέτες, λήφθηκαν εισηγήσεις από τα αρμόδια κυβερνητικά τμήματα και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να βελτιωθεί το τουριστικό προϊόν και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στην Αγία Νάπα;

* Ποιοι είναι οι τεχνοκράτες που γνωμοδότησαν ότι αυτή η ανάπτυξη είναι η καλύτερη για την περιοχή; Και τι είπε το άλαλο Υπουργείο Περιβάλλοντος; 

* Έχουμε το νερό για να κάνουμε γήπεδα γκόλφ; Ή θα το χρυσοπληρώνουμε εμείς οι πολίτες με τις πανάκριβες αφαλατώσεις για να κερδοσκοπεί ένας επιχειρηματίας;

* Μπορεί μια κυβέρνηση να ξεπουλά ένα δάσος και να το κάνει γήπεδο γκολφ έτσι, με μια υπουργική απόφαση; Πώς αγγίζεις πάνω σε ένα δάσος, ιδιαίτερα σε μια περιοχή τουριστικοποιημένη και καταπονημένη; Στην Αγία Νάπα και στον Πρωταρά ό,τι απέμεινε ωραίο είναι οι βράχοι της και τα δάση της και φαίνεται ότι μια παρέμβαση φιλική στο περιβάλλον, όπως μονοπάτια και πεζόδρομοι χρησιμοποιούνται ολοένα και περισσότερο από τουρίστες και πολίτες.

* Πώς νομιμοποιείσαι να ξεπουλάς αυτό που ανήκει στους κατοίκους της περιοχής, και σε όλους τους Κυπρίους, σε έναν ιδιώτη επιχειρηματία για να το απολαμβάνουν κάποιοι που θέλουν να παίζουν γκολφ;

* Η προστασία του περιβάλλοντος είναι ανθρώπινο δικαίωμα και κατοχυρώνεται στο χάρτη θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ε.Ε.  Μήπως είναι όποτε θέλουμε που θυμούμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων πολιτών; Και πώς αύριο εμείς θα προστατεύσουμε την Καρπασία και το εθνικό της πάρκο, όταν εδώ μετατρέπουμε τα δάση σε γήπεδα γκολφ;

* Μήπως οδηγούμαστε στην ύβρη; Μετατρέπουμε σε Ιφιγένεια το δάσος της Αγίας Νάπας τάχα για να φυσήσει ούριος άνεμος για την ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά ξεχνούμε το φρικτό τέλος που περίμενε τον Αγαμέμνονα που πήρε την απόφαση; Από πού το Υπουργικό Συμβούλιο αντλεί το δικαίωμα να παραγράφει αυτό που είναι περιουσία και δικαίωμα όλων;

Επιμένω ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν και να προστατεύσουμε το περιβάλλον και να αναπτύξουμε τον τουρισμό μας. Τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο, ενώ πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπέφεραν από πλημμύρες και χιόνια, εμείς είχαμε ανοιξιάτικο καιρό το μεγαλύτερο διάστημα, χωρίς καθόλου να αξιοποιούμε τις τεράστιες τουριστικές μονάδες του Πρωταρά και της Αγίας Νάπας. Μήπως αντί να απολύουν το προσωπικό  τα ξενοδοχεία το χειμώνα για να παίρνουν ανεργιακό, που το πληρώνουμε εμείς, να κρατούν το προσωπικό και να προσπαθήσουμε να φέρουμε χειμερινό τουρισμό με Ευρωπαίους συνταξιούχους;

Φοβάμαι πώς κάποιοι επιχειρηματίες, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, θα βάλουν χέρι σε όλες τις προστατευόμενες περιοχές με τις οποίες  φλέρταραν για χρόνια και πίεζαν για εκμισθώσεις ή χαλαρώσεις. Δυστυχώς, αν δεν υπάρξει σοβαρή και μαζική αντίδραση από περιβαλλοντικούς φορείς, οργανώσεις, ευαισθητοποιημένους πολίτες, σε αυτή την απαράδεκτη απόφαση, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Δεν ξέρω αν υπάρχουν και νομικά μέτρα τα οποία μπορούν να ληφθούν και να καταγγελθεί η απόφαση σε όργανα της Ε.Ε. Αν οι αρμόδιοι δεν πάρουν το μήνυμα ότι υπάρχουν πολίτες που νοιάζονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος και είναι διατεθειμένοι να το διαφυλάξουν, μας αναμένει λαίλαπα περιβαλλοντικών καταστροφών.

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος

Βράχο βράχο τον καημό μου…

Η τραγωδία του τόπου είμαστε εμείς, οι πολίτες του…

Ούτε Υπoυργείο Περιβάλλοντος  ούτε Πολεοδομία πια έχει αυτός ο τόπος, ούτε καν γραφικούς περιβαλλοντιστές, ούτε αρχές να περιφρουρούν αυτά που είναι η πραγματική περιουσία του τόπου. Με πρόσχημα την κρίση, όλοι αυτοί που κατάστρεψαν οικονομικά  τον τόπο κτίζοντας και πουλώντας με δάνεια που δεν ξεχρέωναν, όπως έκαναν οι απλοί πολίτες, αλλά έχοντας ειδική μεταχείριση από τράπεζες, πολιτεία, δήμους, ΜΜΕ, επανέρχονται στο προσκήνιο ως σωτήρες… Αυτοί που μόλις μετά βίας συγκρατούνταν για  να μην κάνουν άλλες καταστροφικές αναπτύξεις, περιτριγυρίζουν ως γύπες άθικτα φιλέτα φυσικής ομορφιάς και δυστυχώς δεν υπάρχουν πια ούτε βουλευτές ούτε αρμόδιοι με ευαισθησίες, ούτε κάποιοι ευσυνείδητοι τεχνοκράτες για να θέσουν φραγμούς. Όλοι έγιναν ένα, και με σημαία την ανάπτυξη για να βγούμε από την κρίση, ετοιμάζονται για νέες αναπτύξεις, με τις νέες πολεοδομικές ζώνες, και ο θεός να βάλει το χέρι του σε ό,τι απέμεινε από φυσικό περιβάλλον σε αυτόν τον τόπο. Το κομματικό κατεστημένο, εν πλήρει συνειδήσει και με αγαστή συνεργασία και συναίνεση, από δεξιά μέχρι αριστερά, θα μοιράσουν για άλλη μια φορά τα κέρδη.  

Τα γράφω αυτά  μετά  που είδα ένα τρακτέρ στην παραλία αριστερά της ΜΜΑΔ στην περιοχή Κάππαρη να ξεριζώνει βράχους μέσα από τη θάλασσα και να αλλάζει εντελώς τη φυσιογνωμία μιας παραλίας πολύ γραφικής. Μιας παραλίας που ως τώρα δεν είχε ομπρέλες και κρεβατάκια, μιας παραλίας με καλαμιώνες και πράσινο για  κάποιους τουρίστες που ξέφευγαν από το στερεότυπο αυτού που λιάζεται σε κρεβατάκι και ομπρέλα, που δεν θέλει να είναι με άλλους χίλιους σε μια παραλία ή για κάποιους Κύπριους – υπάρχουμε και εμείς εκτός από τους τουρίστες – που θέλαμε μια παραλία φυσική, με τα βράχια και την άμμο της, χωρίς να γίνει ντε και καλά και αυτή «Φιγκ τρι». Σε αυτήν κατασκήνωναν τα προσκοπάκια και ίσως γι’ αυτό μέχρι τώρα γλύτωσε από την «ανάπτυξή» της.

 Μα ποια είναι αυτά τα δημοτικά συμβούλια, και ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να βγάζουν βράχια από τη θάλασσα αλλοιώνοντας το βυθό, τη φυσική ομορφιά, τη φυσική ισορροπία σε ένα περιβάλλον, για να εισπράξουν τα ποσοστά από τα κρεβατάκια και τις ομπρέλες; Άκουσα ότι το ίδιο θα γίνει και σε διπλανή βραχώδη παραλία, δηλαδή θα ξεριζωθούν οι βράχοι για να γίνει και αυτή αμμουδερή, για να γίνουν και εκεί μεγαλεπίβολες αναπτύξεις μέσα στη θάλασσα. Πού είναι  η Πολεοδομία, το Τμήμα Αλιείας, η Αρχή Λιμένων, Το Τμήμα Περιβάλλοντος για να προστατεύσει αυτές τις βραχώδεις παραλίες του τόπου μας;

Επισκέφτηκα επίσης στην Αγία Θέκλα τις παραλίες «Ποσειδώνα» και «Σειρήνες» -έτσι έγραφαν οι πινακίδες προς τη Σωτήρα, και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Έβγαλαν τους βράχους από τη θάλασσα και τους έστησαν κάθετα, για να δημιουργήσουν διαχωριστικά, να εμποδίζουν την πρόσβαση προς την παραλία και να κάνουν χώρους στάθμευσης. Το τοπίο θύμιζε το πάλαι ποτέ επιτυχημένο Φλίνστοουν και μόνο το αυτοκινητάκι που έσπρωχναν με τα πόδια ο Φρεντ και Μπάρνυ έλειπαν από κει. 

Πραγματικά δεν τους είπε κανείς ότι ο βράχος όχι μόνο δεν είναι κακός,  αλλά πιθανόν να είναι και χρήσιμος με τις διαβρώσεις του εδάφους και την ανύψωση  της στάθμης της θάλασσας τα επόμενα 30 χρόνια; Μα τι ρωτώ; Σχεδιάσαμε ποτέ  το μέλλον αυτού του τόπου πέρα από τις μικρές ζωές μας; Γιατί να αναμένω ότι τώρα θα υπάρξει ένας σωστός σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψη και τις ζωές των παιδιών μας και των εγγονιών μας; Δεν είναι η ίδια γενιά που κατάφερε στο βωμό των συμφερόντων μιας αδιόρθωτης, άπληστης ελίτ να ξενιτέψει τα παιδιά της; Όταν  όμως «το τελευταίο δένδρο κοπεί, όταν ο τελευταίος ποταμός ρυπανθεί και πεθάνει  και το τελευταίο ψάρι, ο άνθρωπος θα διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να τραφεί με χρήματα», λέει η Greenpeace.

Ο καθένας κατανοεί την ανάγκη για ανάπτυξη της οικονομίας, ειδικότερα τώρα που δεν έχουμε άλλους προσοδοφόρους  τομείς, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον αυτού του τόπου; Γιατί δεν μπορεί να γίνει αντίστροφα η ανάπτυξη, και να αναδείξουμε αυτές τις φυσικές ομορφιές με βιώσιμη ανάπτυξη ή άλλου είδους τουρισμό; Και γιατί δεν αναπτύσσουμε με τόσο ήλιο το χειμώνα το χειμερινό τουρισμό στον Πρωταρά και την Αγία Νάπα; Μου έκανε εντύπωση που ήταν τα πάντα κλειστά, ξενοδοχεία και εστιατόρια, και όλα θα ανοίξουν τέλη Μαρτίου. Ύστερα σκέφτηκα, γιατί να ανοίξουν κυρία υπουργέ της Εργασίας; Αφού πληρώνουμε εμείς οι πολίτες το ανεργιακό των υπαλλήλων τους,  γιατί να μην είναι κλειστά για έξι μήνες; Αν τα ίδια συγκροτήματα εργάζονταν τους χειμερινούς μήνες, πιθανόν να μη βλέπαμε αυτή την αδηφάγα αλλοίωση του φυσικού τοπίου. Αλλά όταν βρίσκουν ανόητους πολίτες να πληρώνουν το ανεργιακό των υπαλλήλων τους, δεν έχουν κανένα λόγο να παραμείνουν ανοικτά, να δουλέψουν και να φέρουν και ένα άλλο είδος τουρίστα στον τόπο. Η τραγωδία τελικά αυτού του τόπου δεν είναι άλλη από εμάς τους πολίτες του…

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος

Σημ.: Επειδή ίσως  κάποιοι θεωρήσουν το θέμα ήσσονος σημασίας σε σχέση με το κοινό ανακοινωθέν για το κυπριακό, τους διαβεβαιώνω ότι είναι εξίσου σημαντικό. Μια πατρίδα που δεν θα την αναγνωρίζεις πια ως δική σου, γιατί  να τη νοιάζεσαι και γιατί  να την υπερασπίζεσαι;