Καθώς οι άνθρωποι φεύγουν...
Τι μένει λοιπόν; Καθώς φεύγουν οι άνθρωποι δίπλα σου, τι μένει; Από τη φιλόλογο Σόνια Κούμουρου μένει η αρχοντιά της, η αέρινη παρουσία της, η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε την ωδύνη της, η ποίησή της, και αυτή γεμάτη πόνο…
Από τη Μαρία Ράλλη, και αυτή φιλόλογο, συνάδελφο που έφυγε ξαφνικά την περασμένη βδομάδα, μένει η δύναμη και η μαχητικότητα που έκρυβε στο ασθενές της σώμα. Μένει η υπεράσπιση της αλήθειας και του δικαίου την κρίσιμη στιγμή όπου κρίνεται του καθενός το ήθος και η εντιμότητα.
Από τη Μαρία Ράλλη, και αυτή φιλόλογο, συνάδελφο που έφυγε ξαφνικά την περασμένη βδομάδα, μένει η δύναμη και η μαχητικότητα που έκρυβε στο ασθενές της σώμα. Μένει η υπεράσπιση της αλήθειας και του δικαίου την κρίσιμη στιγμή όπου κρίνεται του καθενός το ήθος και η εντιμότητα.
Γνώρισα τη Μαρία Ράλλη στο Εσπερινό Γυμνάσιο,
όταν ήταν βοηθός διευθύντρια και μετά
διευθύνουσα και συνεργάστηκα μαζί της στενά, κυρίως τον τελευταίο χρόνο,
όταν εκτελούσα χρέη βοηθού για ένα τετράμηνο ως η αρχαιότερη φιλόλογος.
Υπηρετώντας για χρόνια στο Εσπερινό, η Μαρία Ράλλη γνώριζε σε βάθος και τα
προβλήματα και τις δυσκολίες που υπήρχαν σε αυτό το σχολείο ενηλίκων. Γι’ αυτό
εργάστηκε με όλες της τις δυνάμεις για να αναβαθμίσει το σχολείο, ενθαρρύνοντας
πρωτοβουλίες και καινοτόμες δράσεις που πρώτη φορά γίνονταν στο Εσπερινό.
Όμως το υπουργείο Παιδείας, και δυστυχώς και η
ΟΕΛΜΕΚ τότε, προτίμησαν να ακούσουν τις απίστευτες συκοφαντίες και διαβολές που
κάποιοι μετέφεραν σκόπιμα στο υπουργείο. Επρόκειτο για «ξένα σώματα» μέσα στα
σχολεία, όπως τα ονόμαζε η Μαρία Ράλλη στην επιστολή της στον τότε υπουργό
Παιδείας Γιώργο Δημοσθένους, τα οποία με την προστασία των κομμάτων
ταλαιπωρούσαν ευσυνείδητους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν έργο μέσα στα
σχολεία.
Ναι, η Μαρία Ράλλη δεν φοβήθηκε, δεν
σιώπησε. Ύψωσε το μικρό ανάστημά της και
υπεράσπισε το σχολείο και τους καθηγητές που διαβάλλονταν. Σε αυτούς που
προσπαθούσαν να δώσουν την εικόνα ενός σχολείου υπό διάλυση και κατάγγελλαν
τους καθηγητές που εργάζονταν ευσυνείδητα και με ζήλο, η Μαρία Ράλλη δεν μάσησε
τα λόγια της. Τόλμησε και είπε με παρρησία την αλήθεια και υπεράσπισε το δίκαιο
και το σωστό. Και τιμωρήθηκε γι’ αυτό με
μετακίνηση. Το υπουργείο Παιδείας χωρίς να λάβει υπόψη την ασθένεια της Μαρίας
Ράλλη, την έστειλε σε πρωινό σχολείο, παρόλο που η ίδια ζητούσε λόγω της
ασθένειάς της να πάει σε ΚΙΕ. Η Μαρία Ράλλη πήγε στο πρωινό σχολείο παρόλο που
είχε μεταμοσχευμένο νεφρό και πάλεψε με τα προβλήματα υγείας της όσο πιο
γενναία μπορούσε. Είχε κοντά της τη στήριξη της οικογένειάς της και πολλών
φίλων.
Η εκκλησία στον Άγιο Δομέτιο ήταν κατάμεστη το
προπερασμένο Σάββατο με φίλους και συναδέλφους που εργάστηκαν μαζί της και την
εκτιμούσαν ως άνθρωπο και ως συνάδελφο.
Πολλοί ήταν εκείνοι που δεν έμαθαν για το θάνατό της έγκαιρα και
εξέφραζαν τη λύπη τους που δεν μπόρεσαν να πάνε να την αποχαιρετήσουν για να
εκφράσουν την εκτίμηση στο πρόσωπό της και να συλλυπηθούν την οικογένειά της.
Τι μένει λοιπόν σε αυτό το σύντομο πέρασμά μας
από τη ζωή; Μένει ίσως το χνάρι που θα αφήσει ο καθένας. Από τη Μαρία Ράλλη
μένει για μένα αυτή η αγωνιστικότητα για την αλήθεια και το δίκαιο, απέναντι σε
αυτά τα «καρκινώματα» μέσα στα σχολεία, απέναντι στην κακία και τη δολιότητα,
απέναντι στη μικροψυχία και την αδικία του υπουργείου Παιδείας.
Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος
