Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΚΑΛΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΜΙΛΙΟ ΧΕΙΛΑΚΗ

Ποιος κατανοεί την αλλόφρονα Ανατολή;

Σε ένα  καλόγουστο χώρο στη βιομηχανική περιοχή της  Έγκωμης, στο θέατρο’’ Εγκώμιον’’ που θυμίζει κυρίως  αθηναικούς χώρους θεάτρου,  έχω δει επιτέλους θέατρο, αν το θέατρο είναι μια  μορφή τέχνης που πρέπει να πραγματεύεται  σύγχρονα γεγονότα και να θέτει προς συζήτηση  προβληματισμούς για δράματα της  σημερινής  εποχής. Πρόκειται για την παράσταση ‘’ Μήδεια , ο σπαραγμός της Ανατολής’’  σε σκηνοθεσία της Δέσποινας Γκάτζιου  με τη Σοφία Καλλή και τον Αιμίλιο Χειλάκη .

Το έργο δίνει μια ερμηνεία για όλα αυτά που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και μας φοβίζουν και μας συγκλονίζουν, χωρίς όμως να μπορούμε να τα κατανοήσουμε. Βλέπουμε για παράδειγμα  εκείνες τις σκηνές με τους τζιχαντιστές να σπάνε τα αγάλματα της ιστορίας τους  και να καταστρέφουν τους αρχαιολογικούς τους  χώρους και δυσκολευόμαστε  να τα κατανοήσουμε. Βλέπουμε εκείνες τις τρομοκρατικές πράξεις αυτοκτονίας και μάλιστα από γυναίκες και δυσκολευόμαστε  να συλλάβουμε το νόημα  της πράξης τους.  Βλέπουμε τις βάρβαρες σφαγές Ευρωπαίων από τζιχαντιστές και εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας και την απορία μας για τις αλλόκοτες αυτές πράξεις. 

Αισθανόμαστε άραγε ως Ευρωπαίοι τις ενοχές που μας αναλογούν για το δράμα των Σύρων προσφύγων  ή των κατοίκων του Ιράκ ; Κατανοούμε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα που διακηρύτταμε ως ευρωπαικες αξίες αποδείχτηκαν πομφόλυγες για τους κατοίκους της Παλαιστίνης, της   Αιγύπτου και τη ς Λιβύης;  Κατανοούμε ότι για άλλη μια φορά στην ιστορία επεμβήκαμε και καταστρέψαμε τις χώρες τους εν ονόματι των δικών μας ‘’δημοκρατικών αξιών ‘’ και φυσικά των συμφερόντων μας; Ο Ιάσονας εκπροσωπεί στο έργο την Ευρώπη του ορθολογισμού, της φρόνησης, του ψυχρού συμφέροντος έναντι μιας αλλοφρόνου, παράλογης  Μήδειας-  Ανατολής που βρίσκεται σε απόγνωση, γιατί δεν έχει σπίτι, δεν έχει πατρίδα, και έχει προδοθεί από  αυτόν για τον οποίο ξενιτεύτηκε και τα έχει δώσει όλα.  

Πότε πραγματικά καταλάβαμε την Ανατολή εμείς οι Ευρωπαίοι; Πότε είδαμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη για το πώς συμπεριφερτήκαμε σε αυτούς τους ανθρώπους;  Η  υποκρισία μας απύθμενη, καμωνόμαστε πώς δεν κατανοούμε τις βάρβαρες απολίτιστες  ή τις αυτοκαταστροφικές πράξεις των τζιχαντιστών,  εμείς οι πολιτισμένοι καθωσπρέπει  Ευρωπαίοι, ξεχνώντας  το τι κάναμε στην Ανατολή, τις ευθύνες μας για την απόγνωση και την αυτοκαταστροφή της.  

Ναι, η Δέσποινα Γκάτζιου δίνει ερμηνείες για όλα αυτά μέσα από τον Ευριπίδη και μέσα από το βιβλίο της Αμερικανίδας δημοσιογράφου για τις Παλαιστίνιες βομβίστριες αυτοκτονίας  και μας κάνει διπλά να προβληματιστούμε για το ποιος πυροδοτεί αυτές τις πράξεις . Ναι, το έργο  μπορεί να συμβάλει στον προβληματισμό της σύγχρονης Ευρώπης που έχει προκαλέσει την μετανάστευση τόσων χιλιάδων προσφύγων και μένει ενεή και άτολμη και αναποφάσιστη ως προς το τι πρέπει να κάνει για να αντιμετωπίσει τα ανθρωπιστικά προβλήματα που δημιούργησε…

Μπράβο στους συντελεστές αυτού του έργου που με τη σύλληψη, τη σκηνοθεσία  και την ερμηνεία τους μπορούν επάξια να σταθούν δίπλα σε άλλους Ευρωπαίους καλλιτέχνες που προσπαθούν μέσα από τον πολιτισμό  να αρθρώσουν έναν άλλο λόγο από αυτόν των πολιτικών που μας ντροπιάζει…

Θεοδώρα Παυλίδου, φιλόλογος